Sprookjes

Nu dacht ik dat alleen kleine kinderen in sprookjes geloven maar ik heb een hele andere groep ontdekt: de twintigers, dertigers en veertigers.
Nu was ik me aan het afvragen hoe dat nu kan. Immers feetjes en toverstafjes bestaan niet.
Aan de andere kant: waarom zou je er niet in geloven? Als kinderen klein zijn, zeg meisjes, en zij lezen over een prinsesje dan willen ze graag dat het over hun gaat, ff lekker wegdromen in een andere wereld. Jongetjes die stoere boeken lezen vinden zichzelf als held erin.
Maar als je volwassen bent, twintig, dertig, veertig, moet die tijd toch eens voorbij zijn. Waarschijnlijk niet dus.
Althans....niet iedereen dan.
Zo heb je dus grote mensen die als ze iets lezen zichzelf er in zien.
Elk boek is fictie, het is niet waar, daarom lezen lezers graag: een andere wereld dan de echte. Als je je boek dichtklapt is het back to reality. Kleine kinderen huppelen nog rond met de gedachte dat zij het prinsesje en de held zijn.
Hoe denken volwassenen dat dan? Huppelen ze ook rond? Maken ze zich zorgen? Gedragen ze zich als een prinsesje of held?
Dat vraag ik me toch af? Hoe gaat dat als je groot bent? Is er ooit iets gebeurd waardoor ze denken dat ze het onderwerp van het verhaal zijn? Lezen ze de verkeerde boeken? Zijn ze nog niet toe aan volwassen boeken? Weten ze niet wat een boek is? Dat elk boek echt is? Alles wat er staat geschreven dus waar is? Als je twintig, dertig of veertig bent moet je dat verschil inmiddels toch wel zien?
Dacht ik zo.... .....maar niet voor iedereen.
Misschien worden ze ooit wél volwassen....