Eind november zijn er in het centrum van Den Haag wegen afgesloten. Vonden ze wel grappig. Autootje pesten.
Je moet wat als je in de gemeenteraad zit, anders denken wij dat ze niks doen van ons belastinggeld.
Het centrum ligt vol met rode-witte blokken en pollers, je kunt er ook echt niet langs. Ze willen het centrum autovrij hebben.
Kan ik me iets bij voorstellen maar diegene die voor deze oplossing heeft gekozen was niet echt wakker.
Zo hebben ze de Elandstraat één richting gemaakt, dus kun je vanuit het centrum en Den Haag west niet meer via de Elandstraat naar de snelweg, iedereen wordt omgeleidt naar de Laan van Meerdervoort. Daar waar de file al staat en je mag achteraan sluiten. De file staat over de halve Laan van Meerdervoort en Javastraat en vanuit de zijstraten kom je er niet meer op, iedereen zet de kruispunten vast.
Vanuit mijn straat vonden ze dat je niet meer linksaf mocht, dus iedereen moet rechtsaf: achteraansluiten in de file.
Toen je nog linksaf mocht kon je regelrecht naar het centrum, snelweg en ziekenhuis. Als ik nu met een ambulance naar het ziekenhuis moet, moet de wagen 360 graden om de wijk heen en achteraan in de file aansluiten.
Laat die ambulance dan maar, want dan ben ik al dood.
Als je vanuit de Jan Hendrikstraat naar de snelweg wilt heb je een super probleem. Normaal kon je over de Paviljoensgracht/Stille Veerkade naar de snelweg. Halverwege de Paviljoensgracht hebben ze pollers gezet, je komt er niet.
Nee, je mag over de Boekhorststraat. Leuk smal winkelstraatje die nu niet leuk meer is, want het staat vol met uitlaatgassen van al die auto's. En om de stad uit te komen moet je door kleine straatjes.
Zo hebben ze ooit op de Stille Veerkade een CO2 meter geplaatst, uitslag: de smerigste straat van Nederland. Omdat ze de Grote Markt hadden afgesloten moest iedereen over de Stille Veerkade. Deze meter moeten ze nu maar eens plaatsen op de Laan van Meerdervoort, Javastraat en de Boekhorststraat.
Gemeente Den Haag verdient niet de schoonheidsprijs, wel een schop onder zijn achterste.
donderdag 28 januari 2010
Deel 13 van zeep soep - zondag 24 januari
Inke is vrij.
Zondag feestdag.
Joepie.
Inke is niet zo'n uitslaper en om 8 uur is ze uit bed, eerste wat ze doet is buiten kijken en jahoor, er ligt me een pak sneeuw.
Inke springt in haar kleding en gaat naar buiten: sneeuwballentijd.
Er is nog niemand buiten en Inke besluit haar buurman Pieter wakker te maken door sneeuwballen op zijn raam te gooien. En jahoor, na 5 rake sneeuwballen doet hij het raam open en hij ziet Inke nog net een sneeuwbal gooien die hem midden in zijn gezicht raakt, oeps...
'Oh oh', dacht Inke, vind ie vast niet leuk.
Pieter schreeuwt iets van glwvrdmme en haalt de sneeuw uit zijn gezicht en kleding. 'Hé muts' roept ie, 'ik kom naar beneden'.
En naar beneden kwam ie.
Wat Inke niet had verwacht was dat ie al een sneeuwbal had gemaakt van de sneeuw van het balkon en als verrassing zeepte hij Inke in.
'He kappen', zegt Inke, met een handvol sneeuw in haar mond. Inke rent vlug weg achter een auto en maakt een sneeuwbal en gooit die weer naar Pieter. Pieter is niet gek gaat achter een andere auto staan en zo onstaat er een sneeuwballen gevecht.
Intussen is de halve straat wakker en doen er zowel kinderen als volwassenen mee aan het sneeuwballen gevecht, het was te komisch voor woorden. Achter elke auto stond er wel één.
Buurman Ad kwam zelfs warme choco brengen voor iedereen. Gekke straat, altijd al zo geweest. De vrouw van Ad kwam er ook aan, ze had cake, net uit de oven. Eigenlijk voor de visite zei ze. 'Dan bak ik er nog wel één', zegt ze.
Nou, daar zat de halve straat aan de warme choco en cake.
Hardstikke gezellig.
Inke kreeg het wat koud, Pieter gaat ook naar binnen en vraagt of Inke bij hem een warme choco wil drinken, dat slaat Inke niet af.
Pieter is basgitarist in een metal band en zijn huis staat vol met electrische gitaren basgitaren. Zondag is oefendag en dan gaat hij naar het muziekcentrum.
Inke gaat wel eens mee maar Inke gaat ook wel eens mee naar optredens.
Omdat elke live band volop in de spots staat en onbekende bands geen lichtman hebben, doet Inke regelmatig de lichtshows. De band van Pieter heeft geen eigen lichtkast, want elke muziektent heeft zijn eigen lichtapparatuur, als Inke meegaat kijkt ze hoe het werkt en door Inke's ervaring is ze er altijd gauw achter.
Pieter vraagt of Inke vanavond weer mee komt, altijd gezellig in de oefenruimte. Inke heeft geen plannen en besluit mee te gaan.
Altijd gezellig.
Zondag feestdag.
Joepie.
Inke is niet zo'n uitslaper en om 8 uur is ze uit bed, eerste wat ze doet is buiten kijken en jahoor, er ligt me een pak sneeuw.
Inke springt in haar kleding en gaat naar buiten: sneeuwballentijd.
Er is nog niemand buiten en Inke besluit haar buurman Pieter wakker te maken door sneeuwballen op zijn raam te gooien. En jahoor, na 5 rake sneeuwballen doet hij het raam open en hij ziet Inke nog net een sneeuwbal gooien die hem midden in zijn gezicht raakt, oeps...
'Oh oh', dacht Inke, vind ie vast niet leuk.
Pieter schreeuwt iets van glwvrdmme en haalt de sneeuw uit zijn gezicht en kleding. 'Hé muts' roept ie, 'ik kom naar beneden'.
En naar beneden kwam ie.
Wat Inke niet had verwacht was dat ie al een sneeuwbal had gemaakt van de sneeuw van het balkon en als verrassing zeepte hij Inke in.
'He kappen', zegt Inke, met een handvol sneeuw in haar mond. Inke rent vlug weg achter een auto en maakt een sneeuwbal en gooit die weer naar Pieter. Pieter is niet gek gaat achter een andere auto staan en zo onstaat er een sneeuwballen gevecht.
Intussen is de halve straat wakker en doen er zowel kinderen als volwassenen mee aan het sneeuwballen gevecht, het was te komisch voor woorden. Achter elke auto stond er wel één.
Buurman Ad kwam zelfs warme choco brengen voor iedereen. Gekke straat, altijd al zo geweest. De vrouw van Ad kwam er ook aan, ze had cake, net uit de oven. Eigenlijk voor de visite zei ze. 'Dan bak ik er nog wel één', zegt ze.
Nou, daar zat de halve straat aan de warme choco en cake.
Hardstikke gezellig.
Inke kreeg het wat koud, Pieter gaat ook naar binnen en vraagt of Inke bij hem een warme choco wil drinken, dat slaat Inke niet af.
Pieter is basgitarist in een metal band en zijn huis staat vol met electrische gitaren basgitaren. Zondag is oefendag en dan gaat hij naar het muziekcentrum.
Inke gaat wel eens mee maar Inke gaat ook wel eens mee naar optredens.
Omdat elke live band volop in de spots staat en onbekende bands geen lichtman hebben, doet Inke regelmatig de lichtshows. De band van Pieter heeft geen eigen lichtkast, want elke muziektent heeft zijn eigen lichtapparatuur, als Inke meegaat kijkt ze hoe het werkt en door Inke's ervaring is ze er altijd gauw achter.
Pieter vraagt of Inke vanavond weer mee komt, altijd gezellig in de oefenruimte. Inke heeft geen plannen en besluit mee te gaan.
Altijd gezellig.
dinsdag 26 januari 2010
Deel 12 van zeep soep - zaterdag 23 januari
Zaterdag: ochtenddienst.
Inke werkt samen met Coen en Tim. Tim heeft een luie bui, gaat op zijn gemakje bij de expeditie zitten, voeten op tafel, bak koffie erbij en een dosis humor, hij had zijn bui weer.
Om het kwartier belde hij naar Inke met zijn moppen: 'ken je die al?'
Inke werd er gek van en zette te telefoon op de intercom zodat Coen mee kon luisteren, ze gierden het uit.
Coen had voor ontbijt gezorgd. Hij had een weddenschap verloren. Hij had mooi uitgepakt, sinaasappelsap, croissantjes en krentenbrood met roomboter.
Tim belde weer eens en Coen zette de telefoon maar weer op de intercom, hij en Inke dachten dat hij weer een mop had, dit keer was het geen mop.
Bij de expeditie kwam een vrachtwagen om computers te lossen, toen Tim de papieren controleerde kwam er met een noodgang een bestelbusje aanrijden waaruit vier gemaskerde boeven uitstapten. Ze braken de vrachtwagen open en laadden de computers over in het busje. Tim belde naar Coen en Inke, waarop zij meteen actie ondernamen.
Coen ging linksom en Inke rechtsom, mochten de boeven wegrijden, was er sowieso iemand die ze zou zien.
Inke ziet het busje rijden en komt op haar af. Inke is niet dom en had haar camera bij zich die ze snel aan had gedaan en filmde het busje die haar richting op kwam, de boeven hadden de maskers nog op, jammer, geen gezichten op beeld.
Het busje rijdt Inke voorbij en Inke ziet een jongetje met zijn hond die de straat willen oversteken, het busje remt een en de bestuurder raakt in de slip, het busje belandt in de sloot, Inke is nog steeds aan het filmen.
Tim had inmiddels te politie gebeld en zij kwamen er al aan. Mooi op tijd, kunnen ze de boeven uit het water vissen.
Met een nat pak werden ze in een politiebus geladen en naar het bureau gebracht.
Het bestelbusje van de boeven werd uit het water gehaald. De computers waren nat geworden en onbruikbaar.
Inke en Coen gaan terug naar binnen, koffie was koud geworden. Tim belde weer: 'deze mop ken je vast niet!'
Inke werkt samen met Coen en Tim. Tim heeft een luie bui, gaat op zijn gemakje bij de expeditie zitten, voeten op tafel, bak koffie erbij en een dosis humor, hij had zijn bui weer.
Om het kwartier belde hij naar Inke met zijn moppen: 'ken je die al?'
Inke werd er gek van en zette te telefoon op de intercom zodat Coen mee kon luisteren, ze gierden het uit.
Coen had voor ontbijt gezorgd. Hij had een weddenschap verloren. Hij had mooi uitgepakt, sinaasappelsap, croissantjes en krentenbrood met roomboter.
Tim belde weer eens en Coen zette de telefoon maar weer op de intercom, hij en Inke dachten dat hij weer een mop had, dit keer was het geen mop.
Bij de expeditie kwam een vrachtwagen om computers te lossen, toen Tim de papieren controleerde kwam er met een noodgang een bestelbusje aanrijden waaruit vier gemaskerde boeven uitstapten. Ze braken de vrachtwagen open en laadden de computers over in het busje. Tim belde naar Coen en Inke, waarop zij meteen actie ondernamen.
Coen ging linksom en Inke rechtsom, mochten de boeven wegrijden, was er sowieso iemand die ze zou zien.
Inke ziet het busje rijden en komt op haar af. Inke is niet dom en had haar camera bij zich die ze snel aan had gedaan en filmde het busje die haar richting op kwam, de boeven hadden de maskers nog op, jammer, geen gezichten op beeld.
Het busje rijdt Inke voorbij en Inke ziet een jongetje met zijn hond die de straat willen oversteken, het busje remt een en de bestuurder raakt in de slip, het busje belandt in de sloot, Inke is nog steeds aan het filmen.
Tim had inmiddels te politie gebeld en zij kwamen er al aan. Mooi op tijd, kunnen ze de boeven uit het water vissen.
Met een nat pak werden ze in een politiebus geladen en naar het bureau gebracht.
Het bestelbusje van de boeven werd uit het water gehaald. De computers waren nat geworden en onbruikbaar.
Inke en Coen gaan terug naar binnen, koffie was koud geworden. Tim belde weer: 'deze mop ken je vast niet!'
maandag 25 januari 2010
Priscilla
Zestien is ze; Priscilla.
Ze zit op het VMBO, vierde klas, bijna eindexamen en dan kan ze eindelijk van school want school zuigt.
Nee, Priscilla is niet weg van school. Dat stomme leren, pfff. Stomme kinderen in de klas. Stomme jongetjes die nog zo kinderachtig zijn.
Nee, Priscilla heeft andere vriendjes, die zijn al 17 en 18. Giovanni, Ramon, Santino en Carlos.
Die heeft ze in de buurt leren kennen, via een vriendinnetje, Alysha.
Op een dag vertelde Alysha dat ze een paar coole gasten heeft leren kennen, of ze mee wil.
'Ja tuurlijk', zei ze. Eerst ging ze mee naar Alysha's huis, om kleren uit te zoeken, 'die gasten houden van korte rokjes' zei Alysha.
Na een verkleedpartij van een half uur, Priscilla wist niet wat ze aan wilde, met als gevolg dat ze het eerste jurkje wat ze aan had weer aan heeft getrokken, dikke laag lippenstift, en hoge hakken, daar gingen ze met z'n tweeën naar de coole gasten.
Nu had Priscilla gedacht dat ze naar een huis gingen, niets was minder waar. Ze gingen naar de fietsenkelder.
Was wel grappig eigenlijk, ze hadden het een beetje ingericht als woonkamer, er stond een bank, wat stoelen en een vloerkleed eronder en het stonk er ongelooflijk naar weed.
En daar zaten de coole gasten. Cool waren ze zeker. Met hun lange rasta haar en Karl Kani kleding en een dikke joint ging van hand tot hand.
Priscilla voelde zich meteen cool, dat ze zomaar bij ze mocht komen.
Priscilla glunderde.
'Skatje kom toch' roept er één naar Alysha. 'Dat is Ramon', zegt Alysha tegen Priscilla.
'Is dat je vriendin?' vraagt Ramon aan Alysha. 'Jij ziet er lekker uit meisje', zegt Ramon tegen Priscilla. Priscilla voelt zich opgetogen en glundert.
De andere jongens staan op en gaan om de meisjes heen staan. Santino aait over haar haar, 'ik geil op blond', zegt hij tegen Priscilla. 'En jij hebt wel coole dreads', zegt ze.
Priscilla en Alysha mogen op de bank zitten, Priscilla krijgt meteen een joint in haar hand gedrukt. Ze had ooit eens een joint gerookt, gelukkig, dan gaat ze niet af.
Santino gaat naast haar zitten en wrijft met zijn handen over haar benen, Priscilla voelt zich geweldig. Langzaam trekt hij haar jurkje omhoog, 'lekker hè', zegt Santino. 'Ja' zegt ze.
'Ik vind je lekker skatje' zegt hij en stopt beide handen onder haar jurkje. Priscilla vind hem leuk maar iedereen zit mee te kijken. Alysha zegt: 'we laten jullie wel even alleen' en knipoogt naar de andere jongens en ze gaan naar buiten.
Priscilla en Santino zijn alleen, hij trekt haar jurkje uit, ze heeft er alleen en slipje onder, verder niks, deze trekt hij voor haar uit. Santino trekt alleen zijn Karl Kani broek naar beneden ze doen het op de bank. Hij is snel klaar. Priscilla weet niet of ze klaar is gekomen, het was haar eerste keer.
Hij trekt zijn broek weer op, doet Priscilla's jurkje aan en alsof ze er klaar voor stonden, kwamen de jongens en Alysha weer binnen. Alysha knipoogt naar Priscilla en ze lacht terug.
'Kom' zegt Alysha, ze hebben nog wat te doen. En ze gaan naar het huis van Alysha, weer omkleden, want ze heeft immers het jurkje van Alysha aan.
Dat was twee jaar geleden en Priscilla was goedgekeurd en sinds die dag zit Priscilla bijna elke dag in de fietsenkelder. Als zij er is, zijn er ook wel eens anders meisjes, dan moet ze even buiten wachten tot ze klaar zijn. Als zij binnen is moeten de anderen ook even wachten.
Meestal duurt het niet zo lang, de coole gasten zijn meestal vlug klaar. Daarom doet ze dus meestal een jurkje aan, die gaat toch alleen maar omhoog, broekje omlaag en klaar.
Priscilla vind het leuk dat ze haar zo leuk vinden en elke keer dat ze de fietsenkelder verlaat krijgt ze geld.
Met dat geld koopt ze leuke truitjes en jurkjes, dan gaat ze samen met Alysha shoppen.
Priscilla's moeder heeft toch niks door, die is druk aan het werk en als haar moeder vraagt waar een truitje of jurkje vandaan komt, dan vertelt ze dat ze die van Alysha heeft gekregen.
En zo doet Alysha dat weer tegen haar moeder.
Beide moeders controleren toch niet, want ze zijn vooral druk met werken en het huishouden.
Daarom hoopt Priscilla dat de school gauw voorbij is, dan kan ze overdag en veel vaker naar de fietsenkelder, lekker geld verdienen.
Ze zit op het VMBO, vierde klas, bijna eindexamen en dan kan ze eindelijk van school want school zuigt.
Nee, Priscilla is niet weg van school. Dat stomme leren, pfff. Stomme kinderen in de klas. Stomme jongetjes die nog zo kinderachtig zijn.
Nee, Priscilla heeft andere vriendjes, die zijn al 17 en 18. Giovanni, Ramon, Santino en Carlos.
Die heeft ze in de buurt leren kennen, via een vriendinnetje, Alysha.
Op een dag vertelde Alysha dat ze een paar coole gasten heeft leren kennen, of ze mee wil.
'Ja tuurlijk', zei ze. Eerst ging ze mee naar Alysha's huis, om kleren uit te zoeken, 'die gasten houden van korte rokjes' zei Alysha.
Na een verkleedpartij van een half uur, Priscilla wist niet wat ze aan wilde, met als gevolg dat ze het eerste jurkje wat ze aan had weer aan heeft getrokken, dikke laag lippenstift, en hoge hakken, daar gingen ze met z'n tweeën naar de coole gasten.
Nu had Priscilla gedacht dat ze naar een huis gingen, niets was minder waar. Ze gingen naar de fietsenkelder.
Was wel grappig eigenlijk, ze hadden het een beetje ingericht als woonkamer, er stond een bank, wat stoelen en een vloerkleed eronder en het stonk er ongelooflijk naar weed.
En daar zaten de coole gasten. Cool waren ze zeker. Met hun lange rasta haar en Karl Kani kleding en een dikke joint ging van hand tot hand.
Priscilla voelde zich meteen cool, dat ze zomaar bij ze mocht komen.
Priscilla glunderde.
'Skatje kom toch' roept er één naar Alysha. 'Dat is Ramon', zegt Alysha tegen Priscilla.
'Is dat je vriendin?' vraagt Ramon aan Alysha. 'Jij ziet er lekker uit meisje', zegt Ramon tegen Priscilla. Priscilla voelt zich opgetogen en glundert.
De andere jongens staan op en gaan om de meisjes heen staan. Santino aait over haar haar, 'ik geil op blond', zegt hij tegen Priscilla. 'En jij hebt wel coole dreads', zegt ze.
Priscilla en Alysha mogen op de bank zitten, Priscilla krijgt meteen een joint in haar hand gedrukt. Ze had ooit eens een joint gerookt, gelukkig, dan gaat ze niet af.
Santino gaat naast haar zitten en wrijft met zijn handen over haar benen, Priscilla voelt zich geweldig. Langzaam trekt hij haar jurkje omhoog, 'lekker hè', zegt Santino. 'Ja' zegt ze.
'Ik vind je lekker skatje' zegt hij en stopt beide handen onder haar jurkje. Priscilla vind hem leuk maar iedereen zit mee te kijken. Alysha zegt: 'we laten jullie wel even alleen' en knipoogt naar de andere jongens en ze gaan naar buiten.
Priscilla en Santino zijn alleen, hij trekt haar jurkje uit, ze heeft er alleen en slipje onder, verder niks, deze trekt hij voor haar uit. Santino trekt alleen zijn Karl Kani broek naar beneden ze doen het op de bank. Hij is snel klaar. Priscilla weet niet of ze klaar is gekomen, het was haar eerste keer.
Hij trekt zijn broek weer op, doet Priscilla's jurkje aan en alsof ze er klaar voor stonden, kwamen de jongens en Alysha weer binnen. Alysha knipoogt naar Priscilla en ze lacht terug.
'Kom' zegt Alysha, ze hebben nog wat te doen. En ze gaan naar het huis van Alysha, weer omkleden, want ze heeft immers het jurkje van Alysha aan.
Dat was twee jaar geleden en Priscilla was goedgekeurd en sinds die dag zit Priscilla bijna elke dag in de fietsenkelder. Als zij er is, zijn er ook wel eens anders meisjes, dan moet ze even buiten wachten tot ze klaar zijn. Als zij binnen is moeten de anderen ook even wachten.
Meestal duurt het niet zo lang, de coole gasten zijn meestal vlug klaar. Daarom doet ze dus meestal een jurkje aan, die gaat toch alleen maar omhoog, broekje omlaag en klaar.
Priscilla vind het leuk dat ze haar zo leuk vinden en elke keer dat ze de fietsenkelder verlaat krijgt ze geld.
Met dat geld koopt ze leuke truitjes en jurkjes, dan gaat ze samen met Alysha shoppen.
Priscilla's moeder heeft toch niks door, die is druk aan het werk en als haar moeder vraagt waar een truitje of jurkje vandaan komt, dan vertelt ze dat ze die van Alysha heeft gekregen.
En zo doet Alysha dat weer tegen haar moeder.
Beide moeders controleren toch niet, want ze zijn vooral druk met werken en het huishouden.
Daarom hoopt Priscilla dat de school gauw voorbij is, dan kan ze overdag en veel vaker naar de fietsenkelder, lekker geld verdienen.
Nieuw zadel
Ongeveer driekwart jaar terug reed ik over de Prins Hendrikstraat, ik ging 's avonds van werk naar huis, het is donker en ik reed door een kuil heen. 'Knak' zei mijn zadel.
Thuis het zadel wat rechtgedraaid maar het bleef zakken. Fietsen kon ik er wel mee, geen probleem, het zadel zette ik ook niet meer recht, het zakte meteen weer terug.
Donderdag voelde ik de 2e 'knak'. Thuisgekomen zet ik de fiets in de kelder en pakte het zadel beet en het zat losjes, jahoor, de vering afgebroken.
Vrijdag, zaterdag en zondag fietste ik er nog mee, ging best, ik zie dat het leer mijn zadel aan de voorkant ging scheuren, dus ik voelde de bui al hangen. Dat gaat scheuren en dan heb ik ineens geen zadel meer.
Vandaag weer op de fiets en ik rijd terug van de markt naar huis en 'knak' nummer 3. Ik voelde mijn linker bil een beetje zakken.
Inmiddels had ik ook het idee dat ik wat raar op de fiets zat, het fietste ook wat moelijk.
Vorig jaar had ik mijn oude, helemaal afgereden fiets bij grofvuil gezet en het zadel, een gelei zadel, eraf gehaald, want: wat goed is doe je niet weg.
Dus vanmorgen het oude zadel van de fiets gehaald, oud, wat is oud, 2,5 jaar, vind ik geen lange levensduur voor een zadel en het gelei zadel erop gezet.
Ik zit ineens hoger.
En het zit weer beter.
En kuilen omzeilen.
Sinds die eerste 'knik' weet ik op dat stuk de kuilen te vinden, de gemeente moet er maar eens naar kijken, het zijn geen gewone kuilen, de grond is gewoon gezakt.
Thuis het zadel wat rechtgedraaid maar het bleef zakken. Fietsen kon ik er wel mee, geen probleem, het zadel zette ik ook niet meer recht, het zakte meteen weer terug.
Donderdag voelde ik de 2e 'knak'. Thuisgekomen zet ik de fiets in de kelder en pakte het zadel beet en het zat losjes, jahoor, de vering afgebroken.
Vrijdag, zaterdag en zondag fietste ik er nog mee, ging best, ik zie dat het leer mijn zadel aan de voorkant ging scheuren, dus ik voelde de bui al hangen. Dat gaat scheuren en dan heb ik ineens geen zadel meer.
Vandaag weer op de fiets en ik rijd terug van de markt naar huis en 'knak' nummer 3. Ik voelde mijn linker bil een beetje zakken.
Inmiddels had ik ook het idee dat ik wat raar op de fiets zat, het fietste ook wat moelijk.
Vorig jaar had ik mijn oude, helemaal afgereden fiets bij grofvuil gezet en het zadel, een gelei zadel, eraf gehaald, want: wat goed is doe je niet weg.
Dus vanmorgen het oude zadel van de fiets gehaald, oud, wat is oud, 2,5 jaar, vind ik geen lange levensduur voor een zadel en het gelei zadel erop gezet.
Ik zit ineens hoger.
En het zit weer beter.
En kuilen omzeilen.
Sinds die eerste 'knik' weet ik op dat stuk de kuilen te vinden, de gemeente moet er maar eens naar kijken, het zijn geen gewone kuilen, de grond is gewoon gezakt.
Deel 11 van zeep soep - vrijdag 22 januari
Na werk had Inke afgesproken om met haar vriendin Nikki naar het café te gaan. Om 16 uur hadden ze afgesproken bij de Zwarte Ruiter.
Nikki werkt ook als beveiligster maar dan in het centrum, boevenjacht, zoals ze het zelf noemt.
Nikki is daar niet bang voor, soms pakt ze twee tegelijk in hun kraag. Nikki is er één, die is nergens bang voor.
Een paar jaar geleden waren Inke en Nikki shoppen in Amsterdam, naast hun stond een man zijn zakken te vullen met parfumflesjes. Nikki en Inke zien dat en ze lopen naar buiten en blijven voor de deur staan.
Op het moment dat de man naar buiten loopt laat Inke de man struikelen en Nikki vraagt het personeel om de politie te bellen.
Inke en Nikki nemen de man mee terug naar de winkel en daar laadde hij zijn spullen uit zijn tas, 10 flesjes had hij. Toch nog een hoop geld.
De man wordt door de politie meegenomen en Inke en Nikki mogen een verklaring afleggen wat ze hebben gezien.
Dat werd een ander dagje Amsterdam dan ze dachten.
Van de winkel kregen ze beide een flesje parfum, daar waren ze blij mee.
Inmiddels zijn ze beide in de Zwarte Ruiter, tijd voor een biertje, Nikki drinkt mee, samen aan de Leffe. Ze hebben een boel bij te praten, omdat beide beveiligen is er een kleine kans dat ze tegelijk vrij zijn.
Nikki vertelt dat ze de laatste tijd veel boeven pakt. 'Sinds de crisis', zegt ze. 'Het lijkt wel of ze ineens allemaal geen geld meer hebben'.
Ze pakte vorige week een meisje van 8 jaar, die bij de supermarkt haar schooltas vol laadde met vlees en kaas. Haar zusje stond op de uitkijk, een meisje van 6 jaar. Ze had alleen niet goed opgelet.
Beide meisjes moesten mee naar het bureau, de moeder werd gebeld (vader spoorloos, nooit meer gezien) en ze werd boos op beide dochters. Moeder ging te keer, de agent moest haar tegenhouden.
Wat bleek, de kinderen waren in opdracht van de moeder aan het stelen, geen geld, geen eten, dan maar stelen. Moeder had gezegd: 'als we geen eten hebben, mag je het gratis meenemen'.
Moeder werkt niet, kinderen horen op school en geen geld. De vader was vlak na de 2e verjaardag van de jongste spoorloos verdwenen, niemand weet waar hij is. Dus krijgt moeder geen alimentatie en met een uitkering redden ze het niet.
Moeder zit met de handen in het haar en weet zich geen raad.
Inke en Nikki vinden het triest. Helaas kunnen zij er niks aan doen.
Na de 2e Leffe besluiten ze een kroegentocht te doen, eerst naar de overkant, de Boterwaag.
Komen ze Herman tegen, jahoor. Jeetje Herman. Die kennen ze van 'vroeger'.
Toen Inke en Nikki nog op school zaten was er één lulletje in de klas en dat was Herman. Dat is nu een jaar of 15 geleden en veel veranderd is hij niet. Hij zit er alleen en zo te zien niet aan de eerst whisky cola. Hij hangt half over de tafel en praat tegen zijn glas.
Inke en Nikki liggen in een deuk en lopen naar Herman. 'Hé Herman', roept Inke. Herman kijkt omhoog en ziet Inke en Nikki staan. Hij schrikt en valt meteen van zijn stoel af en belandt onder de tafel. Inke en Nikki gieren het uit.
Herman probeert op zijn stoel te komen maar hij is zo dronken dat dat niet lukt. Hij pakt zijn stoel beet en kukelt weer op de grond.
De café-eigenaar heeft er geen zin in, belt een taxi en stopt hem er in, zo hop naar huis, lekker slapen.
Volgende keer deel 12
Nikki werkt ook als beveiligster maar dan in het centrum, boevenjacht, zoals ze het zelf noemt.
Nikki is daar niet bang voor, soms pakt ze twee tegelijk in hun kraag. Nikki is er één, die is nergens bang voor.
Een paar jaar geleden waren Inke en Nikki shoppen in Amsterdam, naast hun stond een man zijn zakken te vullen met parfumflesjes. Nikki en Inke zien dat en ze lopen naar buiten en blijven voor de deur staan.
Op het moment dat de man naar buiten loopt laat Inke de man struikelen en Nikki vraagt het personeel om de politie te bellen.
Inke en Nikki nemen de man mee terug naar de winkel en daar laadde hij zijn spullen uit zijn tas, 10 flesjes had hij. Toch nog een hoop geld.
De man wordt door de politie meegenomen en Inke en Nikki mogen een verklaring afleggen wat ze hebben gezien.
Dat werd een ander dagje Amsterdam dan ze dachten.
Van de winkel kregen ze beide een flesje parfum, daar waren ze blij mee.
Inmiddels zijn ze beide in de Zwarte Ruiter, tijd voor een biertje, Nikki drinkt mee, samen aan de Leffe. Ze hebben een boel bij te praten, omdat beide beveiligen is er een kleine kans dat ze tegelijk vrij zijn.
Nikki vertelt dat ze de laatste tijd veel boeven pakt. 'Sinds de crisis', zegt ze. 'Het lijkt wel of ze ineens allemaal geen geld meer hebben'.
Ze pakte vorige week een meisje van 8 jaar, die bij de supermarkt haar schooltas vol laadde met vlees en kaas. Haar zusje stond op de uitkijk, een meisje van 6 jaar. Ze had alleen niet goed opgelet.
Beide meisjes moesten mee naar het bureau, de moeder werd gebeld (vader spoorloos, nooit meer gezien) en ze werd boos op beide dochters. Moeder ging te keer, de agent moest haar tegenhouden.
Wat bleek, de kinderen waren in opdracht van de moeder aan het stelen, geen geld, geen eten, dan maar stelen. Moeder had gezegd: 'als we geen eten hebben, mag je het gratis meenemen'.
Moeder werkt niet, kinderen horen op school en geen geld. De vader was vlak na de 2e verjaardag van de jongste spoorloos verdwenen, niemand weet waar hij is. Dus krijgt moeder geen alimentatie en met een uitkering redden ze het niet.
Moeder zit met de handen in het haar en weet zich geen raad.
Inke en Nikki vinden het triest. Helaas kunnen zij er niks aan doen.
Na de 2e Leffe besluiten ze een kroegentocht te doen, eerst naar de overkant, de Boterwaag.
Komen ze Herman tegen, jahoor. Jeetje Herman. Die kennen ze van 'vroeger'.
Toen Inke en Nikki nog op school zaten was er één lulletje in de klas en dat was Herman. Dat is nu een jaar of 15 geleden en veel veranderd is hij niet. Hij zit er alleen en zo te zien niet aan de eerst whisky cola. Hij hangt half over de tafel en praat tegen zijn glas.
Inke en Nikki liggen in een deuk en lopen naar Herman. 'Hé Herman', roept Inke. Herman kijkt omhoog en ziet Inke en Nikki staan. Hij schrikt en valt meteen van zijn stoel af en belandt onder de tafel. Inke en Nikki gieren het uit.
Herman probeert op zijn stoel te komen maar hij is zo dronken dat dat niet lukt. Hij pakt zijn stoel beet en kukelt weer op de grond.
De café-eigenaar heeft er geen zin in, belt een taxi en stopt hem er in, zo hop naar huis, lekker slapen.
Volgende keer deel 12
zondag 24 januari 2010
Zoektocht
Eind november wilde ik een Sinterklaasgedicht printen en het papiertje kwam net zo uit de printer als ik 'm er in deed: zonder tekst. Ik print niet echt veel, de keer ervoor dat ik de printer gebruikte was in mei, instapkaart voor het vliegtuig. Nu zat de cartridge er al jaren in dus dat die leeg is, is logisch.
Dinsdag dacht ik er weer aan, toch nog even proberen, want, de afgelopen keer had ik een ander soort papier gebruikt, iets gladder, misschien lag het daar aan. Dus ik probeer een gewoon velletje, niks, komt er net zo wit uit als ik 'm erin deed.
Donderdag dus maar op zoektocht, oude verpakking mee, want ik snap geen bal van cartridges. Zo kom ik als eerste bij MyCom, die heeft er geen. Ik vraag of mijn printer echt zo oud is dat ik waarschijnlijk een andere printer moet. De verkoper laat mij wat zien en dat zijn enorme koelkasten. Die van mij is klein en makkelijk, geen poespas, klaar. Ik bedank 'm met: 'sorry maar dit is veel te groot' en loop door naar Dynabyte die ernaast zit. Ook daar hebben ze die van mij niet. De verkoopster was erg aardig en vertelde mij dat ik of bij de Media Markt of bij Berlage kantoorboekhandel langs kan gaan, of anders via bol.com. Omdat ik toch tegenover de Media Markt stond ben ik daar eerst langs gegaan. Nu is er een mega wand met cartridges en niet die van mij.
Door naar Berlage.
En jahoor, daar ligt ie, bovenin de kast, eenzaam en alleen, op de bovenste plank. Het lag er wat zielig 'eenzaam aan de top' bij, je hoorde het al roepen:'ik ben de laatste, neem me mee'.
En daar kwam ik.
De verkoopster zei al:' deze wordt niet meer verkocht, daarom staat ie bovenaan'.
Ik reken netjes af (mijn god wat zijn die dingen nog steeds duur) en ga naar huis, in de hoop dat het niet de printer was die het niet deed maar dat het aan de lege cartridge ligt.
Thuis aangekomen, vol spanning: doet ie het of doet ie het niet.
Even puzzelen hoe de oude er ook alweer uit moest. Gelukkig zit er bij de nieuwe een uitleg, dat ging vlot, de nieuwe erin, klik klaar.
Vlug typ ik een paar letters en een paar dikgedrukt en printen maar.
De printer moest er over nadenken, ik hoor wat priet priet, het beweegt wat kort heen en weer en jahoor, het papier gaat er doorheen.
Vol spanning wacht ik tot het papier er uit komt en jahoor....met tekst!!! Joepie, hij doet het, mijn oude inmiddels 12-jarige printer werkt nog net zo goed!!! Nu kan mijn printer nog een paar jaar mee en hoef ik nog niet aan een koelkast model.
Dinsdag dacht ik er weer aan, toch nog even proberen, want, de afgelopen keer had ik een ander soort papier gebruikt, iets gladder, misschien lag het daar aan. Dus ik probeer een gewoon velletje, niks, komt er net zo wit uit als ik 'm erin deed.
Donderdag dus maar op zoektocht, oude verpakking mee, want ik snap geen bal van cartridges. Zo kom ik als eerste bij MyCom, die heeft er geen. Ik vraag of mijn printer echt zo oud is dat ik waarschijnlijk een andere printer moet. De verkoper laat mij wat zien en dat zijn enorme koelkasten. Die van mij is klein en makkelijk, geen poespas, klaar. Ik bedank 'm met: 'sorry maar dit is veel te groot' en loop door naar Dynabyte die ernaast zit. Ook daar hebben ze die van mij niet. De verkoopster was erg aardig en vertelde mij dat ik of bij de Media Markt of bij Berlage kantoorboekhandel langs kan gaan, of anders via bol.com. Omdat ik toch tegenover de Media Markt stond ben ik daar eerst langs gegaan. Nu is er een mega wand met cartridges en niet die van mij.
Door naar Berlage.
En jahoor, daar ligt ie, bovenin de kast, eenzaam en alleen, op de bovenste plank. Het lag er wat zielig 'eenzaam aan de top' bij, je hoorde het al roepen:'ik ben de laatste, neem me mee'.
En daar kwam ik.
De verkoopster zei al:' deze wordt niet meer verkocht, daarom staat ie bovenaan'.
Ik reken netjes af (mijn god wat zijn die dingen nog steeds duur) en ga naar huis, in de hoop dat het niet de printer was die het niet deed maar dat het aan de lege cartridge ligt.
Thuis aangekomen, vol spanning: doet ie het of doet ie het niet.
Even puzzelen hoe de oude er ook alweer uit moest. Gelukkig zit er bij de nieuwe een uitleg, dat ging vlot, de nieuwe erin, klik klaar.
Vlug typ ik een paar letters en een paar dikgedrukt en printen maar.
De printer moest er over nadenken, ik hoor wat priet priet, het beweegt wat kort heen en weer en jahoor, het papier gaat er doorheen.
Vol spanning wacht ik tot het papier er uit komt en jahoor....met tekst!!! Joepie, hij doet het, mijn oude inmiddels 12-jarige printer werkt nog net zo goed!!! Nu kan mijn printer nog een paar jaar mee en hoef ik nog niet aan een koelkast model.
vrijdag 22 januari 2010
Op zoek naar Jezus
Jezus bestaat, echt waar. Hij woont in Lima in Peru.
Als hij geen Jezus is, is hij Mario, de vrachtwagenchauffeur. Populair en geliefd bij zijn vrienden.
Maar eens per jaar verandert hij in iemand anders. Hij bereidt zich voor op de grote rol van Jezus tijdens Pasen.
'Hij wil dat we hem geselen zodat het echt is'. 'Sla me'zegt hij, 'sla me'.
Hij heeft overal wonden en zijn huid is kapot. Ze zetten hem ook een doornenkroon op. De doornen verwonden hem en hij bloedt.
Toen Mario twee jaar geleden de doop van Christus speelde verdronk hij bijna. Voor Mario betekent al die pijn niets vergeleken met wat hij in zijn jeugd heeft meegemaakt.
'Ik leefde in een negatieve wereld, een kapotte wereld'. 'Een vals leven in een stad zonder moraal'. 'Het vuil, het ergste en het slechtste'. 'Ik voelde me velen malen slechter'.
Op het dieptepunt van zijn leven ontmoette Mario een man met een witte baard die hem mee nam naar een kerk. 'Daar spraken we tot God en hebben we samen gebeden'. 'Hij droeg de mis op en vanaf dat moment veranderde mijn leven'. 'Hij zegende me en was opeens verdwenen'. 'Z'n lichaam was weg, maar z'n geest was nog in mij'.
Dit betekende een totale omslag.
Met lang haar en een baard speelde hij Jezus in een straattheater.
In Lima had nog nooit iemand met zoveel overgave Jezus gespeeld.
Mario leeft naar het voorbeeld van Jezus maar z'n vrouw en kinderen begrepen hem niet en gingen bij hem weg.
'Ze vonden dat ik gek geworden was omdat ik niet goed voor m'n gezin zorgde en dat ik er niet voor hen was'.
Mario is nu echter niet alleen.
De relatie tussen Maria Magdalena en Jezus Christus gaat verder dan alleen het toneel.
Susana Hernandez speelt Maria Magdalena. Zij en Mario zijn samen.
'Het is een eer om de vriendin van Jezus te zijn'. Zij is nu zijn grootste fan.
'Ik zeg Jezus tegen hem, niet Mario'. 'Ik voel me Maria Magdalena en ik hou van Jezus'.
Jezus:' Het zou een kroon op mijn leven zijn om met Pasen te worden gekruisigd'. 'En daarna te verdwijnen'.
Als hij geen Jezus is, is hij Mario, de vrachtwagenchauffeur. Populair en geliefd bij zijn vrienden.
Maar eens per jaar verandert hij in iemand anders. Hij bereidt zich voor op de grote rol van Jezus tijdens Pasen.
'Hij wil dat we hem geselen zodat het echt is'. 'Sla me'zegt hij, 'sla me'.
Hij heeft overal wonden en zijn huid is kapot. Ze zetten hem ook een doornenkroon op. De doornen verwonden hem en hij bloedt.
Toen Mario twee jaar geleden de doop van Christus speelde verdronk hij bijna. Voor Mario betekent al die pijn niets vergeleken met wat hij in zijn jeugd heeft meegemaakt.
'Ik leefde in een negatieve wereld, een kapotte wereld'. 'Een vals leven in een stad zonder moraal'. 'Het vuil, het ergste en het slechtste'. 'Ik voelde me velen malen slechter'.
Op het dieptepunt van zijn leven ontmoette Mario een man met een witte baard die hem mee nam naar een kerk. 'Daar spraken we tot God en hebben we samen gebeden'. 'Hij droeg de mis op en vanaf dat moment veranderde mijn leven'. 'Hij zegende me en was opeens verdwenen'. 'Z'n lichaam was weg, maar z'n geest was nog in mij'.
Dit betekende een totale omslag.
Met lang haar en een baard speelde hij Jezus in een straattheater.
In Lima had nog nooit iemand met zoveel overgave Jezus gespeeld.
Mario leeft naar het voorbeeld van Jezus maar z'n vrouw en kinderen begrepen hem niet en gingen bij hem weg.
'Ze vonden dat ik gek geworden was omdat ik niet goed voor m'n gezin zorgde en dat ik er niet voor hen was'.
Mario is nu echter niet alleen.
De relatie tussen Maria Magdalena en Jezus Christus gaat verder dan alleen het toneel.
Susana Hernandez speelt Maria Magdalena. Zij en Mario zijn samen.
'Het is een eer om de vriendin van Jezus te zijn'. Zij is nu zijn grootste fan.
'Ik zeg Jezus tegen hem, niet Mario'. 'Ik voel me Maria Magdalena en ik hou van Jezus'.
Jezus:' Het zou een kroon op mijn leven zijn om met Pasen te worden gekruisigd'. 'En daarna te verdwijnen'.
donderdag 21 januari 2010
De advocaat en de dwerg
Beide kwamen ze aan op het politiebureau, het was een komisch gezicht.
De advocaat, een gezette man met een rood gezicht, hij waggelt wat, hij loopt als een pinguin. De dwerg in zijn nette grijze pak gestoken en waggelt net als de advocaat als een pinguin.
De advocaat met een bundeltje papieren in zijn handen en de dwerg met een attache koffer. Ze komen verhaal halen, nou ja, de dwerg dan.
Zijn computer is gesloten, jawel, door de politie. Helemaal onterecht. En daarom komt hij 'even langs'. De advocaat is mee omdat hij de rechten wel kent.
Het liep iets anders.....
Agent Jan komt de aangifte opnemen. Agent Jan kijkt in de computer en ziet dat een paar dagen geleden een inval is geweest in het huis van de dwerg. Porno, nou ja, vooral kinderporno. De computer moest mee. 'Allemaal onterecht'. De dwerg vertelt dat er helemaal geen porno op staat, dat het allemaal lulkoek is.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Tja, zegt agent Jan. Volgens ons dossier mag u nog even thuis blijven, het land niet verlaten maar de computer krijgt u nog even niet terug. Het onderzoek loopt nog. De dwerg wordt een beetje nijdig en zegt dat er geen porno op de computer staat en dat de politie gek is.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Agent Jan zegt dat een aangifte geen zin heeft, de politie heeft een redelijk vermoeden dat er iets op de pc staat wat niet helemaal goed is. De dwerg wordt een beetje boos en slaat met zijn vuistje op tafel. Agent Jan vraagt of hij dat niet wil doen, dat helpt niet. De dwerg wordt nog bozer en ramt een paar keer met zijn vuistjes op de tafel. Agent Jan belt naar zijn collega voor assistentie. Collega Kees komt eraan en had net vernomen dat er wel erg veel porno op de computer staat. Vooral kinderporno. Agent Kees vertelt de dwerg dat hij een nachtje mag blijven slapen en morgen verder verhoord wordt. De dwerg begint heel erg te flippen, agent Jan pakt zijn handboeien en zet zijn vuistjes erin en zet de man vast aan de stoel, 'zo dat is een beetje beter' zegt agent Jan.
Agent Kees vertelt aan de dwerg wat hij allemaal heeft gezien en dat waren geen fraaie plaatjes, kleine meisjes zonder kleertjes aan. De dwerg schreeuwt dat het niet waar is, dat de politie hem in de maling neemt en dat de politie het er afgelopen dagen zelf op heeft gezet.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Agent Kees heeft de foto's op een stickje gezet en laat ze aan de dwerg zien. Hij kijkt opgelucht, 'dat zijn geen kinderen' zegt hij. 'Kijk, ziet u mij?' 'Ik ben klein en ik kan geen gewone vrouw vinden en ik ben op zoek naar een kleine vrouw, je weet wel, zo eentje die bij mijn lengte past'. 'Die vind je niet zo gauw'.
Agent Kees wijst hem op de foto's: 'u ziet toch zelf wel dat dit geen volwassen vrouwen zijn?' 'Dit zijn kinderen'. 'Misschien heeft u een bril nodig maar dit kan iedereen zien'. De dwerg houdt vol dat hij geen porno zocht maar een vrouwtje die bij hem past. Agent Kees vind het een bizar verhaal. De dwerg wordt in hechtenis genomen en mag een nachtje blijven...als het niet langer wordt. De advocaat geeft hem nog een kaartje met telefoon nummer en zegt: 'als je me nodig hebt kun je me bellen'.
De advocaat, een gezette man met een rood gezicht, hij waggelt wat, hij loopt als een pinguin. De dwerg in zijn nette grijze pak gestoken en waggelt net als de advocaat als een pinguin.
De advocaat met een bundeltje papieren in zijn handen en de dwerg met een attache koffer. Ze komen verhaal halen, nou ja, de dwerg dan.
Zijn computer is gesloten, jawel, door de politie. Helemaal onterecht. En daarom komt hij 'even langs'. De advocaat is mee omdat hij de rechten wel kent.
Het liep iets anders.....
Agent Jan komt de aangifte opnemen. Agent Jan kijkt in de computer en ziet dat een paar dagen geleden een inval is geweest in het huis van de dwerg. Porno, nou ja, vooral kinderporno. De computer moest mee. 'Allemaal onterecht'. De dwerg vertelt dat er helemaal geen porno op staat, dat het allemaal lulkoek is.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Tja, zegt agent Jan. Volgens ons dossier mag u nog even thuis blijven, het land niet verlaten maar de computer krijgt u nog even niet terug. Het onderzoek loopt nog. De dwerg wordt een beetje nijdig en zegt dat er geen porno op de computer staat en dat de politie gek is.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Agent Jan zegt dat een aangifte geen zin heeft, de politie heeft een redelijk vermoeden dat er iets op de pc staat wat niet helemaal goed is. De dwerg wordt een beetje boos en slaat met zijn vuistje op tafel. Agent Jan vraagt of hij dat niet wil doen, dat helpt niet. De dwerg wordt nog bozer en ramt een paar keer met zijn vuistjes op de tafel. Agent Jan belt naar zijn collega voor assistentie. Collega Kees komt eraan en had net vernomen dat er wel erg veel porno op de computer staat. Vooral kinderporno. Agent Kees vertelt de dwerg dat hij een nachtje mag blijven slapen en morgen verder verhoord wordt. De dwerg begint heel erg te flippen, agent Jan pakt zijn handboeien en zet zijn vuistjes erin en zet de man vast aan de stoel, 'zo dat is een beetje beter' zegt agent Jan.
Agent Kees vertelt aan de dwerg wat hij allemaal heeft gezien en dat waren geen fraaie plaatjes, kleine meisjes zonder kleertjes aan. De dwerg schreeuwt dat het niet waar is, dat de politie hem in de maling neemt en dat de politie het er afgelopen dagen zelf op heeft gezet.
De advocaat zegt nog steeds niks.
Agent Kees heeft de foto's op een stickje gezet en laat ze aan de dwerg zien. Hij kijkt opgelucht, 'dat zijn geen kinderen' zegt hij. 'Kijk, ziet u mij?' 'Ik ben klein en ik kan geen gewone vrouw vinden en ik ben op zoek naar een kleine vrouw, je weet wel, zo eentje die bij mijn lengte past'. 'Die vind je niet zo gauw'.
Agent Kees wijst hem op de foto's: 'u ziet toch zelf wel dat dit geen volwassen vrouwen zijn?' 'Dit zijn kinderen'. 'Misschien heeft u een bril nodig maar dit kan iedereen zien'. De dwerg houdt vol dat hij geen porno zocht maar een vrouwtje die bij hem past. Agent Kees vind het een bizar verhaal. De dwerg wordt in hechtenis genomen en mag een nachtje blijven...als het niet langer wordt. De advocaat geeft hem nog een kaartje met telefoon nummer en zegt: 'als je me nodig hebt kun je me bellen'.
Deel 10 van zeep soep - donderdag 21 januari
Aaahhh nee niet weer wakker om half 5. Weer wordt Inke om half 5 wakker. Inke wil niet vóór de wekker wakker worden maar ván de wekker en wel om 6 uur!!!Inke dwingt zichzef te slapen...en het lukt.Pieieieeppppp 'wakker worden' zegt de wekker.
Inke stapt op de fiets naar haar werk.De hele dag verloopt erg rustig, het lijkt wel vrijdag.De dag is gezellig, leuke collega's en lol.
Om 15 uur gaat Inke naar de stad, gisteren was ze domweg iets vergeten en moet ze terug.
Inke gaat naar de HEMA. Bij de ingang ziet ze twee meisjes die een oud vrouwtje in de gaten houden bij de pinautomaat.Inke vertrouwt het niet.Inke loopt een stukje naar achteren, pakt haar mobiel en doet of ze belt maar intussen houdt ze de twee meisjes in de gaten.
Het oude vrouwtje is klaar met pinnen, loopt de HEMA uit en de twee meisjes volgen haar. Het ene meisje pakt de tas van het oude vrouwtje, Inke neemt een sprintje en trekt aan de jas van het meisje zodat ze met tas en al op de grond valt.Het andere meisje rent er vlug vandoor.Inke houdt het meisje goed vast en ze ziet dat er door de ontstane commotie een beveiliger buiten is gekomen, ze vraagt of hij de politie wil bellen.Intussen houdt Inke samen met de beveiliger het meisje vast.Het meisje heeft geen schijn van kans, ze kan nergens meer heen.Het oude vrouwtje staat er wat verbijstert bij.
De politie arriveert na 5 minuten, lekker snel dus. Het meisje wordt achterin gelaten en Inke bedankt de beveiliger en Inke gaat samen met het oude vrouwtje naar het politiebureau voor aangifte.
Dat ging lekker snel en binnen 45 minuten stonden Inke en het oude vrouwtje buiten.Het vrouwtje was inmiddels van de schik bekomen.Het vrouwtje is Inke erg dankbaar en ze vraagt of Inke eens een keertje een kopje koffie wilt komen drinken. Ze geeft het adres aan Inke en Inke beloofd binnenkort langs te komen.
Inke moet nog steeds boodschapjes doen en gaat nog even naar de HEMA.Als ze klaar is stapt ze op de fiets naar huis, klaar ermee, het is wel weer even genoeg voor vandaag.Inke gaat eten.
Volgende keer deel 11
Inke stapt op de fiets naar haar werk.De hele dag verloopt erg rustig, het lijkt wel vrijdag.De dag is gezellig, leuke collega's en lol.
Om 15 uur gaat Inke naar de stad, gisteren was ze domweg iets vergeten en moet ze terug.
Inke gaat naar de HEMA. Bij de ingang ziet ze twee meisjes die een oud vrouwtje in de gaten houden bij de pinautomaat.Inke vertrouwt het niet.Inke loopt een stukje naar achteren, pakt haar mobiel en doet of ze belt maar intussen houdt ze de twee meisjes in de gaten.
Het oude vrouwtje is klaar met pinnen, loopt de HEMA uit en de twee meisjes volgen haar. Het ene meisje pakt de tas van het oude vrouwtje, Inke neemt een sprintje en trekt aan de jas van het meisje zodat ze met tas en al op de grond valt.Het andere meisje rent er vlug vandoor.Inke houdt het meisje goed vast en ze ziet dat er door de ontstane commotie een beveiliger buiten is gekomen, ze vraagt of hij de politie wil bellen.Intussen houdt Inke samen met de beveiliger het meisje vast.Het meisje heeft geen schijn van kans, ze kan nergens meer heen.Het oude vrouwtje staat er wat verbijstert bij.
De politie arriveert na 5 minuten, lekker snel dus. Het meisje wordt achterin gelaten en Inke bedankt de beveiliger en Inke gaat samen met het oude vrouwtje naar het politiebureau voor aangifte.
Dat ging lekker snel en binnen 45 minuten stonden Inke en het oude vrouwtje buiten.Het vrouwtje was inmiddels van de schik bekomen.Het vrouwtje is Inke erg dankbaar en ze vraagt of Inke eens een keertje een kopje koffie wilt komen drinken. Ze geeft het adres aan Inke en Inke beloofd binnenkort langs te komen.
Inke moet nog steeds boodschapjes doen en gaat nog even naar de HEMA.Als ze klaar is stapt ze op de fiets naar huis, klaar ermee, het is wel weer even genoeg voor vandaag.Inke gaat eten.
Volgende keer deel 11
woensdag 20 januari 2010
Deel 9 van zeep soep - woensdag 20 januari
Inke heeft vroege dienst, alleen is Inke om half 5 wakker ipv 6 uur. Dus dat werd vanmorgen draaien en draaien, want van slapen kwam niks meer.
Op werk was dat wel te merken..gaaaaaaap!!!!!
Op werk liep alles rustig.
Om 15 uur is Inke klaar met werken, Inke moet nog naar de biologische markt: brood halen.
Daar was niet veel meer te halen, het was al laat natuurlijk.
Inke fietste via het centrum, langs café Dudok om bij de markt te komen. Voordat Inke het wist zat ze bijna midden in een middelbare klas die uit het niets kwam, dus Inke gooide haar stuur om met gevolg dat ze dan maar tegen de richting in fietste.
Ach sinds ze de auto's uit de stad hebben gekieperd, rijdt daar niks meer.....dacht Inke.....tot die taxi er aan kwam.
Nu was er op zich niks aan de hand, maar die taxi moest natuurlijk precies dáár gaan staan waar Inke fietste, nu had Inke nog maar een meter of 2 voor ze bij de markt was en de taximeneer zag dat allemaal wel maar die gekke taximeneer vond toch dat ie moest toeteren.
Alsof Inke dat boeit.
Stomme taximeneer.
Toen Inke naar huis fietste kwam ze weer een stel verkeersonveiligen tegen, wie gaat er nou midden op de trambaan/fietsbaan wachten als er fietsers aan komen....dan loop je weg!!!
Zullen wel weer toeristen zijn. Die snappen dat niet: andere stad, trambaan, hebben ze nog nooit gezien, dus wat doe je ermee???? Gewoon er op blijven staan!!!
Inke had het allemaal al weer gezien, Inke hoorde van ver: 'Inke....', 'Inke....'roepen.
Ja dacht Inke....ik weet wat het is: BIER!!!! M'n bier roept!!!
Inke maakt vaart om bier niet te laten wachten.....
Tijd voor een biertje.
Volgende keer deel 10
Op werk was dat wel te merken..gaaaaaaap!!!!!
Op werk liep alles rustig.
Om 15 uur is Inke klaar met werken, Inke moet nog naar de biologische markt: brood halen.
Daar was niet veel meer te halen, het was al laat natuurlijk.
Inke fietste via het centrum, langs café Dudok om bij de markt te komen. Voordat Inke het wist zat ze bijna midden in een middelbare klas die uit het niets kwam, dus Inke gooide haar stuur om met gevolg dat ze dan maar tegen de richting in fietste.
Ach sinds ze de auto's uit de stad hebben gekieperd, rijdt daar niks meer.....dacht Inke.....tot die taxi er aan kwam.
Nu was er op zich niks aan de hand, maar die taxi moest natuurlijk precies dáár gaan staan waar Inke fietste, nu had Inke nog maar een meter of 2 voor ze bij de markt was en de taximeneer zag dat allemaal wel maar die gekke taximeneer vond toch dat ie moest toeteren.
Alsof Inke dat boeit.
Stomme taximeneer.
Toen Inke naar huis fietste kwam ze weer een stel verkeersonveiligen tegen, wie gaat er nou midden op de trambaan/fietsbaan wachten als er fietsers aan komen....dan loop je weg!!!
Zullen wel weer toeristen zijn. Die snappen dat niet: andere stad, trambaan, hebben ze nog nooit gezien, dus wat doe je ermee???? Gewoon er op blijven staan!!!
Inke had het allemaal al weer gezien, Inke hoorde van ver: 'Inke....', 'Inke....'roepen.
Ja dacht Inke....ik weet wat het is: BIER!!!! M'n bier roept!!!
Inke maakt vaart om bier niet te laten wachten.....
Tijd voor een biertje.
Volgende keer deel 10
2x R.I.P.
Vanmorgen fietste ik naar werk en in de Hugo de Grootstraat zie ik kaarsjes en spulletjes. Ik stap van de fiets af en het werd me duidelijk: iemand overleden.
Deze meneer kende ik wel maar niet heel erg goed. We groetten elkaar, spraken soms met elkaar, ik zag hem 's ochtend om half 7 zijn hondjes uitlaten en hij had een benedenhuisje met bergen planten op het stoepje.
Het meest merkwaardige aan deze man was, hij zonde aan de overkant van de straat. Op de plek waar de nu de kaarsjes staan.
Hij nam zijn zonnestoel mee naar buiten, klapte die uit, parasol erbij en alleen in zwembroek.
Geen gène, niks.
Onder de parasol staan nu zijn zonnestoel met kaarsjes en briefjes met de tekst: ik mis je. En een briefje waaraan hij is overleden en de datum.
En een foto van hem...tijdens het zonnen genomen.
Vandaag voor de 2e keer geschrokken, ik las de krant op internet en ik moest 2x kijken of dit wel waar was. Kate McCarrigle overleden, 63 jaar oud.
Kate ken ik samen met haar zus Anne eerst van Nick Cave waar ze achtergrond zangeres was, later via andere muziek en ze was getrouwd en later gescheiden van Loudon Wainwright, ook zanger.
Kate en Loudon kregen 2 kinderen, eerst Rufus en een paar jaar later Martha. Beide zanger en zangeres.
Kate is overleden aan kanker.
R.I.P.
Deze meneer kende ik wel maar niet heel erg goed. We groetten elkaar, spraken soms met elkaar, ik zag hem 's ochtend om half 7 zijn hondjes uitlaten en hij had een benedenhuisje met bergen planten op het stoepje.
Het meest merkwaardige aan deze man was, hij zonde aan de overkant van de straat. Op de plek waar de nu de kaarsjes staan.
Hij nam zijn zonnestoel mee naar buiten, klapte die uit, parasol erbij en alleen in zwembroek.
Geen gène, niks.
Onder de parasol staan nu zijn zonnestoel met kaarsjes en briefjes met de tekst: ik mis je. En een briefje waaraan hij is overleden en de datum.
En een foto van hem...tijdens het zonnen genomen.
Vandaag voor de 2e keer geschrokken, ik las de krant op internet en ik moest 2x kijken of dit wel waar was. Kate McCarrigle overleden, 63 jaar oud.
Kate ken ik samen met haar zus Anne eerst van Nick Cave waar ze achtergrond zangeres was, later via andere muziek en ze was getrouwd en later gescheiden van Loudon Wainwright, ook zanger.
Kate en Loudon kregen 2 kinderen, eerst Rufus en een paar jaar later Martha. Beide zanger en zangeres.
Kate is overleden aan kanker.
R.I.P.
dinsdag 19 januari 2010
Deel 8 van zeep soep - dinsdag 19 januari
Inke heeft nog een dagje vrij: shopping time.
Het is mooi weer, nou ja, grijs maar geen regen, Inke stapt op de fiets naar de Leyweg, tulpen halen, 50 rode voor maar 5 euro. Das weer mooi geregeld.
Vandaag shoppen, Inke heeft een verjaardag komend weekend. Na een ware trektocht door de stad is het toch gelukt een kado te kopen.
Inke kreeg behoorlijke trek en had wonderbaarlijk trek in McDonalds en dat terwijl Inke anti McDonalds is. Deze keer maar een frietje en een BigMac.
Inke komt een vriend van vroeger tegen, ze hebben elkaar misschien al 10 jaar niet gezien. Ze kletsen wat bij en hij komt op het fantastiche idee om een biertje te gaan drinken. Dat kletst beter.
En daar gaat Inke met Joep naar de Zwarte Ruiter en bestellen ze allebei een Leffe.
Joep kent ze van school, ooit nog van de MTS op de Leyweg. Inke was één van de weinige meisjes en Joep één van de weinige jongens die een meisje op een MTS niet gek vond, zodoende dat ze in klas altijd samen zaten en na school de kroeg in doken.
Eénmaal van school hebben ze elkaar nauwelijks nog gezien.
Joep werkt nu als aannemer voor een goed bouwbedrijf. Inke is een tijdje opzichter geweest maar het werk beviel niet en is er mee gestopt.
Nadat ieder twee Leffe's op hebben gaan ze naar huis, Joep naar vrouw en kinderen en Inke naar Niek. Niek komt tegen 18 uur thuis, Inke heeft beloofd voor hem te koken. Nu is Niek een kipfreak en Inke niet, gelukkig heeft Inke al in de Mc gegeten.
Eigenlijk heeft ze niet zoveel zin in Niek vanavond, dus gaat ze alvast voor hem koken, als het klaar is laat ze een briefje achter: even in de magnetron en je kunt het eten, voel me niet lekker, ben naar huis.
Inke maakt er TV-avond van, met de poes op schoot lekker voor de buis.
Volgende keer deel 9 van zeep soep
Het is mooi weer, nou ja, grijs maar geen regen, Inke stapt op de fiets naar de Leyweg, tulpen halen, 50 rode voor maar 5 euro. Das weer mooi geregeld.
Vandaag shoppen, Inke heeft een verjaardag komend weekend. Na een ware trektocht door de stad is het toch gelukt een kado te kopen.
Inke kreeg behoorlijke trek en had wonderbaarlijk trek in McDonalds en dat terwijl Inke anti McDonalds is. Deze keer maar een frietje en een BigMac.
Inke komt een vriend van vroeger tegen, ze hebben elkaar misschien al 10 jaar niet gezien. Ze kletsen wat bij en hij komt op het fantastiche idee om een biertje te gaan drinken. Dat kletst beter.
En daar gaat Inke met Joep naar de Zwarte Ruiter en bestellen ze allebei een Leffe.
Joep kent ze van school, ooit nog van de MTS op de Leyweg. Inke was één van de weinige meisjes en Joep één van de weinige jongens die een meisje op een MTS niet gek vond, zodoende dat ze in klas altijd samen zaten en na school de kroeg in doken.
Eénmaal van school hebben ze elkaar nauwelijks nog gezien.
Joep werkt nu als aannemer voor een goed bouwbedrijf. Inke is een tijdje opzichter geweest maar het werk beviel niet en is er mee gestopt.
Nadat ieder twee Leffe's op hebben gaan ze naar huis, Joep naar vrouw en kinderen en Inke naar Niek. Niek komt tegen 18 uur thuis, Inke heeft beloofd voor hem te koken. Nu is Niek een kipfreak en Inke niet, gelukkig heeft Inke al in de Mc gegeten.
Eigenlijk heeft ze niet zoveel zin in Niek vanavond, dus gaat ze alvast voor hem koken, als het klaar is laat ze een briefje achter: even in de magnetron en je kunt het eten, voel me niet lekker, ben naar huis.
Inke maakt er TV-avond van, met de poes op schoot lekker voor de buis.
Volgende keer deel 9 van zeep soep
Bij de kapper
Als je mijn straat uit loopt en de brug overgaat, zit daar een kapper.
Die zit er al best lang.
Vroeger, tussen de 15 - 20 jaar geleden ging ik er heen. Twee Surninaamse meisjes knipten mij, ene keer de ene, andere keer de andere.
Ze waren toen nogal modebewust, zodat één mij eens een kuifje gaf, dat was 'in'. Niet voor mij, dat wou ik niet, dus ik riep meteen: 'nee niks, weg ermee'. Tot verbazing van de dames, want dat was toch mode? Jaha, zeker maar ik doe daar niet aan mee.
Op een dag kwam er een oudere mevrouw binnen, ik schatte haar eind 60. Lang grijs golvend haar en zo te zien heeft het een tijd geduurd voor deze dame de kapper heeft gevonden.
Uiterlijk kwam ze niet netjes over, dikke gebreide trui en een grote volle plastictas van de Appie Hein bijzich. Beetje schichtig en naar beneden kijkend.
De meisjes kapsters keken wat vreemd op, zo ook ik.
Mevrouw vertelde dat haar haar geknipt moest worden. Het ene meisje hield er rekening mee dat het ook maar gewassen moest worden. Ze vraagt mevrouw bij de wasbak te gaan zitten en ik zie dat het meisje haar handschoenen pakt. Nadat ze het haar had gewassen mocht ze terug naar de kapstoel, ze pakte haar Appie Heintas en haalde er een broodje uit en zo begon haar dag bij de kapper.
Die zit er al best lang.
Vroeger, tussen de 15 - 20 jaar geleden ging ik er heen. Twee Surninaamse meisjes knipten mij, ene keer de ene, andere keer de andere.
Ze waren toen nogal modebewust, zodat één mij eens een kuifje gaf, dat was 'in'. Niet voor mij, dat wou ik niet, dus ik riep meteen: 'nee niks, weg ermee'. Tot verbazing van de dames, want dat was toch mode? Jaha, zeker maar ik doe daar niet aan mee.
Op een dag kwam er een oudere mevrouw binnen, ik schatte haar eind 60. Lang grijs golvend haar en zo te zien heeft het een tijd geduurd voor deze dame de kapper heeft gevonden.
Uiterlijk kwam ze niet netjes over, dikke gebreide trui en een grote volle plastictas van de Appie Hein bijzich. Beetje schichtig en naar beneden kijkend.
De meisjes kapsters keken wat vreemd op, zo ook ik.
Mevrouw vertelde dat haar haar geknipt moest worden. Het ene meisje hield er rekening mee dat het ook maar gewassen moest worden. Ze vraagt mevrouw bij de wasbak te gaan zitten en ik zie dat het meisje haar handschoenen pakt. Nadat ze het haar had gewassen mocht ze terug naar de kapstoel, ze pakte haar Appie Heintas en haalde er een broodje uit en zo begon haar dag bij de kapper.
Deel 7 van zeep soep - maandag 18 januari
Vrij!!!
Inke's vrije dag, shopping time.
Om 12 uur gaan de winkels in de stad open, Inke stapt op de fiets, pakeert deze tegen de kerk en gaat shoppen. Het is uitverkoop, dus lekker goedkoop.
Inke loopt door één van de lugubere zijstraatjes en ziet daar Erwin, hij ligt op de grond en ziet er niet uit, er stroomt bloed uit een wond uit zijn arm. Inke vreest het ergste. Inke geeft een ligt duwtje en vraag wat er is.
Duidelijker kon niet. Erwin was was weer aan de drugs.
Nu was hij de hele week al afwezig, ziek gemeldt.
Zo te zien had ie na een drugsvrije periode teveel genomen. Inke belt 112 en binnen 10 minuten was er een ambulace. Erwin wordt meegenomen naar het ziekenhuis.
Inke geeft haar telefoonnummer aan de ambulancemedewerker, hij zou bellen hoe het met Erwin zou gaan.
Inke gaat verder shoppen.
Nu is het shoppen ineens niet leuk meer. Erwin was ermee gestopt en is zo te zien weer de foute vriendjes tegengekomen.
Inke besluit naar huis te gaan, haalt haar fiets bij de kerk op en fietst naar huis.
's Avonds wordt Inke gebeld door een arts, of Inke even naar het ziekenhuis wil komen.
Inke stapt op de fiets, parkeert deze in het rek en loopt het ziekenhuis in en vraagt naar de dokter.
De dokter vertelt dat Erwin op de IC ligt, slecht ademt en weinig reactie geeft. Als dit langer dan 24 uur duurt zal Erwin als een kasplantje door het leven gaan. Of Inke familie kent.
Nee zegt Inke, zijn moeder is overleden, zijn vader is niets van bekend en geen broers of zussen.
Over familie heeft Erwin verder nooit gesproken.
Zelfs op werk vinden ze niks.
Inke gaat naar huis en besluit op internet het één en ander uit te zoeken.
Inke googled Erwin's naam + geboorte datum en ziet diverse resultaten. Na wat rondkijken ziet Inke een stamboom met Erwin's naam erin.
Erwin had ooit eens gezegd hoe zijn moeder heette en haar naam staat er ook bij, dit moet Erwin's stamboom zijn.
Inke kijkt verder, de stamboom is niet erg groot maar zijn moeder heeft een broer die zo te zien nog leeft, er staat Australie bij.
Inke googled verder en vind een telefoon nummer, Inke gaat bellen, het is daar nu ochtend, dus dat kan best.
Inke krijgt een meneer aan de telefoon. Inke heeft niet voorbereid hoe ze het verhaal moet beginnen dus stelt ze zich voor en vertelt het verhaal.
Deze man is dus de oom van Erwinn, gelukkig, familie, gevonden!!!
De oom van Erwin woont al 30 jaar in Australie maar is zijn familie niet vergeten, zeker kleine Erwin niet, het vrolijke jongetje wat hij toen was.
De oom van Erwin hoort het verhaal aan en maakt zich zorgen. Nu blijkt de oom van Erwin een goede arts te zijn, hij besluit ter plekke dat Erwin naar Australie moet komen. Erwin's oom is specialist en de kans is groot dat Erwin er weer bovenop komt.
De volgende dag wordt alles gereed gemaakt, Erwin gaat met een speciaal ziekenvervoer naar Australie, waar zijn oom alsvast de OK klaar maakt zodat als Erwin aankomt meteen geopereerd kan worden.
Erwin was tot 30 jaar geleden het lievelingetje van zijn oom, Erwin had er toen moeite mee dat zijn oom naar Australie verhuisde.
Om dit goed te maken mag Erwin bij zijn oom in Australie blijven wonen.
Inke's vrije dag, shopping time.
Om 12 uur gaan de winkels in de stad open, Inke stapt op de fiets, pakeert deze tegen de kerk en gaat shoppen. Het is uitverkoop, dus lekker goedkoop.
Inke loopt door één van de lugubere zijstraatjes en ziet daar Erwin, hij ligt op de grond en ziet er niet uit, er stroomt bloed uit een wond uit zijn arm. Inke vreest het ergste. Inke geeft een ligt duwtje en vraag wat er is.
Duidelijker kon niet. Erwin was was weer aan de drugs.
Nu was hij de hele week al afwezig, ziek gemeldt.
Zo te zien had ie na een drugsvrije periode teveel genomen. Inke belt 112 en binnen 10 minuten was er een ambulace. Erwin wordt meegenomen naar het ziekenhuis.
Inke geeft haar telefoonnummer aan de ambulancemedewerker, hij zou bellen hoe het met Erwin zou gaan.
Inke gaat verder shoppen.
Nu is het shoppen ineens niet leuk meer. Erwin was ermee gestopt en is zo te zien weer de foute vriendjes tegengekomen.
Inke besluit naar huis te gaan, haalt haar fiets bij de kerk op en fietst naar huis.
's Avonds wordt Inke gebeld door een arts, of Inke even naar het ziekenhuis wil komen.
Inke stapt op de fiets, parkeert deze in het rek en loopt het ziekenhuis in en vraagt naar de dokter.
De dokter vertelt dat Erwin op de IC ligt, slecht ademt en weinig reactie geeft. Als dit langer dan 24 uur duurt zal Erwin als een kasplantje door het leven gaan. Of Inke familie kent.
Nee zegt Inke, zijn moeder is overleden, zijn vader is niets van bekend en geen broers of zussen.
Over familie heeft Erwin verder nooit gesproken.
Zelfs op werk vinden ze niks.
Inke gaat naar huis en besluit op internet het één en ander uit te zoeken.
Inke googled Erwin's naam + geboorte datum en ziet diverse resultaten. Na wat rondkijken ziet Inke een stamboom met Erwin's naam erin.
Erwin had ooit eens gezegd hoe zijn moeder heette en haar naam staat er ook bij, dit moet Erwin's stamboom zijn.
Inke kijkt verder, de stamboom is niet erg groot maar zijn moeder heeft een broer die zo te zien nog leeft, er staat Australie bij.
Inke googled verder en vind een telefoon nummer, Inke gaat bellen, het is daar nu ochtend, dus dat kan best.
Inke krijgt een meneer aan de telefoon. Inke heeft niet voorbereid hoe ze het verhaal moet beginnen dus stelt ze zich voor en vertelt het verhaal.
Deze man is dus de oom van Erwinn, gelukkig, familie, gevonden!!!
De oom van Erwin woont al 30 jaar in Australie maar is zijn familie niet vergeten, zeker kleine Erwin niet, het vrolijke jongetje wat hij toen was.
De oom van Erwin hoort het verhaal aan en maakt zich zorgen. Nu blijkt de oom van Erwin een goede arts te zijn, hij besluit ter plekke dat Erwin naar Australie moet komen. Erwin's oom is specialist en de kans is groot dat Erwin er weer bovenop komt.
De volgende dag wordt alles gereed gemaakt, Erwin gaat met een speciaal ziekenvervoer naar Australie, waar zijn oom alsvast de OK klaar maakt zodat als Erwin aankomt meteen geopereerd kan worden.
Erwin was tot 30 jaar geleden het lievelingetje van zijn oom, Erwin had er toen moeite mee dat zijn oom naar Australie verhuisde.
Om dit goed te maken mag Erwin bij zijn oom in Australie blijven wonen.
Hoe een raar begin van de dag nog raarder eindigd
Gisteren afgesproken met John.
Niet lang voor ik op de fiets stap om naar CS te gaan krijg ik een sms: sorry, bril vergeten en trein gemist, ik kom een half uur later.
Geluk bij een ongeluk dus, iets later staan er twee mannen van de woningbouw voor de deur.
Nu was het feit dat ik vorige week maandag een mail had gestuurd over de veiligheid en sleutels, om daar iets aan te veranderen.
Als John zijn bril niet was vergeten had ik de twee heren gemist, wat toch belangrijk was.
Ivm de twee inbraken eind december en begin januari willen we wat aanpassingen, immers hebben de boeven, waar we zeker van zijn dat beide inbraken door dezelfden zijn gedaan, de sleutels van de buurvrouw gestolen en zij nu vrij toegang hebben. En dat baart zorgen.
Om 11.55 uur besluit ik de pc uit te zetten, ik zat juist Falkenbach te luisteren en om 12 uur scant de pc automatisch en daar had ik ff geen zin in, jammer voor Falkenbach maar die luister in volgende keer weer.
Ik rijd op de Noordwal en opeens schiet me binnen dat mijn pinpas nog in mijn werkbloes zit. Sinds de Postbank ING is geworden zit de pin en chip op 1 pas. Toen het nog Postbank was had ik de chip altijd in mijn werkbloes en de pinpas in mijn portemonee. Nu door die ene pas vergeet ik die wel eens uit mijn bloes te halen, wat erg irritant is.
Dus, ik terug, gelukkig was ik veel te vroeg de deur uit.
Tijdens het naar boven lopen John een sms gestuurd dat ik iets later kom, waarop John terug smst: dat komt me bekend voor...
Mijn plan om mijn fiets alvast in het centrum te stallen en lopend naar CS te gaan moest ik maar vergeten. Fiets gestalt bij boekhandel Van Stockum schuin tegenover CS en ik was maar 4 minuten te laat.
John was al een tijd niet in Den Haag geweest en zo lopen we langs wat winkels. John had één missie: Akkerman, de vulpennenwinkel in de Passage.
Nu ben ik van de gratis pennen; voor iemand die het niet weet: ik spaar pennen maar ik gebruik ze ook. Maar vulpennen van 3000 euro!!!!!!!!! Ik keek mijn ogen uit.
Ik neem John mee door oud Den Haag, Denneweg, Noordeinde enz. We drinken koffie bij de Posthoorn, het sjieke uh chique etablissement van de hoge heren, waar nu ook gewoon vrouwen zitten en de stoelen niet meer heel zijn.
De keren dat ik daar heb gezeten was er altijd wel een doorgezakte stoel of losse tafel, vandaag een losse stoelleuning.
Na de cappuccino vertrekken via de Lange Vijverberg en Jantje (In Den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje) naar het centrum om ons vervolgens bij de Zwarte Ruiter neer te zetelen voor een cappuccino en Leffe.
Het werd al wat donker en we besloten wat te gaan eten, nu is het maandag en er is weinig open, dus het werd een soort van kruistocht door het centrum.
Uiteindelijk kwamen we uit bij Da Toni, trattoria. Italiaans, niks mis mee. Piepklein tentje en ziet er leuk uit, in de Prinsenstraat.
Tot verrassing hebben ze geen menukaart en in Engels met Italiaans accent vertelt de dame ons wat ze hebben.
Eerst krijgen we broodjes met olie, zout en balsamico, waarvan we ons afvroegen waar de balsamico was....tot de decoratie van het schaaltje begon te bewegen....de donkere streepjes in het schaaltje was niet de decoratie maar de balsamico.
We baarden ons toch wat zorgen, kun je hier wel pinnen? Geen menukaart, geen prijs, wie weet wat we kwijt zijn straks.
We krijgen onze lasagna en ravioli en pasta als voorgerecht, ik spoel het weg met wijn en John met minraalwater, echte, dus geen overbeladen prik maar gewoon weinig prik en aangenaam drinken. Echt Italiaans.
Ik zie plots een een brief je bij de kassa: no pin. Ai, geen pin....en ik denk dat we niet genoeg geld hebben en het ziet er hier ook niet echt goedkoop uit.
Omdat het restaurant een wat in- en uitloop gelegenheid is, niet iedereen blijft netjes zitten, er wordt heel wat heen en weer gewandeld tussen het eten door, buiten roken, vrienden van het personeel lopen in en uit, besloot ik tussendoor maar even te pinnen.
Eénmaal terug vertelt John dat de keuken down is.
Nu hadden we ze al zien vogelen aan wat knopjes, geen idee wat dat was, blijkt er niet gekookt te kunnen worden, of we salade willen. Ach ja, waarom niet.
Zo zaten we dus aan een salade van oa mozzarella, olijven, tomaat en nog wat dingen.
Nog een glas wijn erbij om te spoelen, ik ben geen salade-mens, ik heb dus ook de helft laten staan.
Ik breng John nog een stuk op weg naar CS, het laatste stuk kon ie zelf wel af en ik fiets naar huis, waar ik op de bank in slaap ben gevallen en stomweg mijn favoriete TV serie mis.
Niet lang voor ik op de fiets stap om naar CS te gaan krijg ik een sms: sorry, bril vergeten en trein gemist, ik kom een half uur later.
Geluk bij een ongeluk dus, iets later staan er twee mannen van de woningbouw voor de deur.
Nu was het feit dat ik vorige week maandag een mail had gestuurd over de veiligheid en sleutels, om daar iets aan te veranderen.
Als John zijn bril niet was vergeten had ik de twee heren gemist, wat toch belangrijk was.
Ivm de twee inbraken eind december en begin januari willen we wat aanpassingen, immers hebben de boeven, waar we zeker van zijn dat beide inbraken door dezelfden zijn gedaan, de sleutels van de buurvrouw gestolen en zij nu vrij toegang hebben. En dat baart zorgen.
Om 11.55 uur besluit ik de pc uit te zetten, ik zat juist Falkenbach te luisteren en om 12 uur scant de pc automatisch en daar had ik ff geen zin in, jammer voor Falkenbach maar die luister in volgende keer weer.
Ik rijd op de Noordwal en opeens schiet me binnen dat mijn pinpas nog in mijn werkbloes zit. Sinds de Postbank ING is geworden zit de pin en chip op 1 pas. Toen het nog Postbank was had ik de chip altijd in mijn werkbloes en de pinpas in mijn portemonee. Nu door die ene pas vergeet ik die wel eens uit mijn bloes te halen, wat erg irritant is.
Dus, ik terug, gelukkig was ik veel te vroeg de deur uit.
Tijdens het naar boven lopen John een sms gestuurd dat ik iets later kom, waarop John terug smst: dat komt me bekend voor...
Mijn plan om mijn fiets alvast in het centrum te stallen en lopend naar CS te gaan moest ik maar vergeten. Fiets gestalt bij boekhandel Van Stockum schuin tegenover CS en ik was maar 4 minuten te laat.
John was al een tijd niet in Den Haag geweest en zo lopen we langs wat winkels. John had één missie: Akkerman, de vulpennenwinkel in de Passage.
Nu ben ik van de gratis pennen; voor iemand die het niet weet: ik spaar pennen maar ik gebruik ze ook. Maar vulpennen van 3000 euro!!!!!!!!! Ik keek mijn ogen uit.
Ik neem John mee door oud Den Haag, Denneweg, Noordeinde enz. We drinken koffie bij de Posthoorn, het sjieke uh chique etablissement van de hoge heren, waar nu ook gewoon vrouwen zitten en de stoelen niet meer heel zijn.
De keren dat ik daar heb gezeten was er altijd wel een doorgezakte stoel of losse tafel, vandaag een losse stoelleuning.
Na de cappuccino vertrekken via de Lange Vijverberg en Jantje (In Den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje) naar het centrum om ons vervolgens bij de Zwarte Ruiter neer te zetelen voor een cappuccino en Leffe.
Het werd al wat donker en we besloten wat te gaan eten, nu is het maandag en er is weinig open, dus het werd een soort van kruistocht door het centrum.
Uiteindelijk kwamen we uit bij Da Toni, trattoria. Italiaans, niks mis mee. Piepklein tentje en ziet er leuk uit, in de Prinsenstraat.
Tot verrassing hebben ze geen menukaart en in Engels met Italiaans accent vertelt de dame ons wat ze hebben.
Eerst krijgen we broodjes met olie, zout en balsamico, waarvan we ons afvroegen waar de balsamico was....tot de decoratie van het schaaltje begon te bewegen....de donkere streepjes in het schaaltje was niet de decoratie maar de balsamico.
We baarden ons toch wat zorgen, kun je hier wel pinnen? Geen menukaart, geen prijs, wie weet wat we kwijt zijn straks.
We krijgen onze lasagna en ravioli en pasta als voorgerecht, ik spoel het weg met wijn en John met minraalwater, echte, dus geen overbeladen prik maar gewoon weinig prik en aangenaam drinken. Echt Italiaans.
Ik zie plots een een brief je bij de kassa: no pin. Ai, geen pin....en ik denk dat we niet genoeg geld hebben en het ziet er hier ook niet echt goedkoop uit.
Omdat het restaurant een wat in- en uitloop gelegenheid is, niet iedereen blijft netjes zitten, er wordt heel wat heen en weer gewandeld tussen het eten door, buiten roken, vrienden van het personeel lopen in en uit, besloot ik tussendoor maar even te pinnen.
Eénmaal terug vertelt John dat de keuken down is.
Nu hadden we ze al zien vogelen aan wat knopjes, geen idee wat dat was, blijkt er niet gekookt te kunnen worden, of we salade willen. Ach ja, waarom niet.
Zo zaten we dus aan een salade van oa mozzarella, olijven, tomaat en nog wat dingen.
Nog een glas wijn erbij om te spoelen, ik ben geen salade-mens, ik heb dus ook de helft laten staan.
Ik breng John nog een stuk op weg naar CS, het laatste stuk kon ie zelf wel af en ik fiets naar huis, waar ik op de bank in slaap ben gevallen en stomweg mijn favoriete TV serie mis.
maandag 18 januari 2010
Digitale huisvuilkalender
Ik krijg nu net een leuk en vooral merkwaardig bericht binnen op twitter:
GemeenteDenHaag Haags Journaal: Digitale huisvuilkalender: In de digitale huisvuilkalender kunt u online de ophaaldagen van uw huis... http://www.huisbuis.nl/HaagsJournaal
Je hoeft je luie stoel niet meer uit, op internet kun je precies zien wanneer je huisvuil wordt opgehaald.
Ik heb aan de binnenkant van de rommelkast een leuk kalendertje, gekregen van de gemeente Den Haag, wanneer de vuilnisman komt. Nu komt mijn vuilnisman altijd, jaar in, jaar uit op vrijdag. Dat weet ik en dat weten de buren ook; weet je het niet dan hoef je maar naar buiten te kijken.
Ik heb dat kalendertje niet eens meer nodig, ik kan het nl onthouden: huisvuilophaaldag op vrijdag.
Dus nu vroeg ik me af: wat moet ik nu met een digitale huisvuilkalender??? Dat de vuilnisman toch elke vrijdag mijn za(a)kjes komt ophalen hoef ik niet via internet te weten, want ik weet ook wel dat de mannen elke vrijdag komen.
Nee, ik zie nu niet het nut van een digitale huisvuilkalender, stop die maar bij het vuil.
GemeenteDenHaag Haags Journaal: Digitale huisvuilkalender: In de digitale huisvuilkalender kunt u online de ophaaldagen van uw huis... http://www.huisbuis.nl/HaagsJournaal
Je hoeft je luie stoel niet meer uit, op internet kun je precies zien wanneer je huisvuil wordt opgehaald.
Ik heb aan de binnenkant van de rommelkast een leuk kalendertje, gekregen van de gemeente Den Haag, wanneer de vuilnisman komt. Nu komt mijn vuilnisman altijd, jaar in, jaar uit op vrijdag. Dat weet ik en dat weten de buren ook; weet je het niet dan hoef je maar naar buiten te kijken.
Ik heb dat kalendertje niet eens meer nodig, ik kan het nl onthouden: huisvuilophaaldag op vrijdag.
Dus nu vroeg ik me af: wat moet ik nu met een digitale huisvuilkalender??? Dat de vuilnisman toch elke vrijdag mijn za(a)kjes komt ophalen hoef ik niet via internet te weten, want ik weet ook wel dat de mannen elke vrijdag komen.
Nee, ik zie nu niet het nut van een digitale huisvuilkalender, stop die maar bij het vuil.
Realisatie zeep soep
Ivm verwarring omtrent de personages van zeep soep, kan ik bij deze vertellen dat elk persoon fictief is, verzonnen.
De enige minimale overeenskomst is Inke en mijzelf.
Zeep soep is uit het leven ontstaan, delen geplukt uit het leven en fictief neergezet als een verhaal.
Onderwerpen zijn uit het verband getrokken en niet reeel.
Omdat zeep soep realiteit overbrengt kan het zijn dat dingen op het echte leven lijken en misschien op iemand.
We leven met miljarden mensen op deze aarde, in elk geschreven verhaal zou je iets van jezelf kunnen ontdekken.
Of het nu over paarse kippen gaat of over springende bloemen, altijd zul je iets over jezelf erin herkennen.
De enige minimale overeenskomst is Inke en mijzelf.
Zeep soep is uit het leven ontstaan, delen geplukt uit het leven en fictief neergezet als een verhaal.
Onderwerpen zijn uit het verband getrokken en niet reeel.
Omdat zeep soep realiteit overbrengt kan het zijn dat dingen op het echte leven lijken en misschien op iemand.
We leven met miljarden mensen op deze aarde, in elk geschreven verhaal zou je iets van jezelf kunnen ontdekken.
Of het nu over paarse kippen gaat of over springende bloemen, altijd zul je iets over jezelf erin herkennen.
Kevin
Kevin
Kevin, onder kenners beter bekend als TV/DVD kijkend, vooral SF, en chips etende luilak. Kevin kun je omschrijven als dik. Want Kevin komt nauwelijks zijn stoel uit. Kevin's leven bestaat uit SF DVD's en chips en cola. Het begon toen hij op de kleuterschool zat. Zijn moeder voedde hem iets te veel; 'stel dat er oorlog komt, dus dooreten jongen'. Dat was Kevin's moeder. Bij eten haalde ze de oorlog erbij, want in de oorlog had je honger. De hele schoolperiode werd Kevin door zijn moeder gevoedt. Om niet steeds het oorlogverhaal erbij te halen, waar Kevin overigens niets van wist, hij had immers nooit een oorlog meegemaakt, at hij door. Zo groeide Kevin groter en groter. Zijn moeder vond hem een lekkere stevige kerel die goed in het vet zat, lekkere rode wangen en vooral moederskindje.
Kevin deed de lagere school met vallen en opstaan, met gym zat hij op het bankje, want Kevin kon niet mee doen. Op de middelbare school, hij werd naar de MAVO gestuurd zat hij nog steeds aan de kant met gym. De MAVO haalde hij kantjeboord. Toen hij 16 was ging hij van school, geen doel, geen werk.
In die zomer verveelde hij zich. Van de buurman kreeg hij een DVD speler en een paar films. Buurman Jan was geen filmkijker en zag dat Kevin zich verveelde en vond zijn DVD speler beter besteed aan Kevin. Vol trots keek Kevin films, ging naar de videotheek aan de overkant van de straat. Zo huurde hij de hele zomer tot wel 6 films per dag, kocht chips en cola voor bij de films en installeerde zich in de fauteuil.
Na de zomervakantie had Kevin geen plannen, geen werk en geen school. Kevin besteedde zijn tijd aan films kijken met chips en cola en zijn moeder bracht zijn warme prak op een dienblad zodat hij onder TV kijken geen stukje film hoefde te missen.
Sinds die zomer woont Kevin in de woonkamer. Kevin sliep in de fauteuil en als hij wakker werd keek hij de volgende film. Intussen kocht zijn moeder chips en cola en kookte elke avond een prakkie. Dat Kevin zijn stoel niet meer uitkwam had moeders niet door. Moeders was al lang blij met een gelukkige zoon die thuis zat en niet op straat met vrienden kattekwaad uithaalde. Kevin's moeder was trots op Kevin, een voorbeeldige jongen.
Twee jaar lang duurt dit, Kevin's moeder overlijdt plotseling aan een hartstilstand en Kevin is alleen. In de kast ligt nog chips en cola en Kevin installeert zich in de inmiddels doorgezakte fauteuil tot de op een dag de fauteuil het helemaal begeeft. Kevin zit klem en komt er niet meer uit.
Twee maanden later vonden ze Kevin........
Kevin, onder kenners beter bekend als TV/DVD kijkend, vooral SF, en chips etende luilak. Kevin kun je omschrijven als dik. Want Kevin komt nauwelijks zijn stoel uit. Kevin's leven bestaat uit SF DVD's en chips en cola. Het begon toen hij op de kleuterschool zat. Zijn moeder voedde hem iets te veel; 'stel dat er oorlog komt, dus dooreten jongen'. Dat was Kevin's moeder. Bij eten haalde ze de oorlog erbij, want in de oorlog had je honger. De hele schoolperiode werd Kevin door zijn moeder gevoedt. Om niet steeds het oorlogverhaal erbij te halen, waar Kevin overigens niets van wist, hij had immers nooit een oorlog meegemaakt, at hij door. Zo groeide Kevin groter en groter. Zijn moeder vond hem een lekkere stevige kerel die goed in het vet zat, lekkere rode wangen en vooral moederskindje.
Kevin deed de lagere school met vallen en opstaan, met gym zat hij op het bankje, want Kevin kon niet mee doen. Op de middelbare school, hij werd naar de MAVO gestuurd zat hij nog steeds aan de kant met gym. De MAVO haalde hij kantjeboord. Toen hij 16 was ging hij van school, geen doel, geen werk.
In die zomer verveelde hij zich. Van de buurman kreeg hij een DVD speler en een paar films. Buurman Jan was geen filmkijker en zag dat Kevin zich verveelde en vond zijn DVD speler beter besteed aan Kevin. Vol trots keek Kevin films, ging naar de videotheek aan de overkant van de straat. Zo huurde hij de hele zomer tot wel 6 films per dag, kocht chips en cola voor bij de films en installeerde zich in de fauteuil.
Na de zomervakantie had Kevin geen plannen, geen werk en geen school. Kevin besteedde zijn tijd aan films kijken met chips en cola en zijn moeder bracht zijn warme prak op een dienblad zodat hij onder TV kijken geen stukje film hoefde te missen.
Sinds die zomer woont Kevin in de woonkamer. Kevin sliep in de fauteuil en als hij wakker werd keek hij de volgende film. Intussen kocht zijn moeder chips en cola en kookte elke avond een prakkie. Dat Kevin zijn stoel niet meer uitkwam had moeders niet door. Moeders was al lang blij met een gelukkige zoon die thuis zat en niet op straat met vrienden kattekwaad uithaalde. Kevin's moeder was trots op Kevin, een voorbeeldige jongen.
Twee jaar lang duurt dit, Kevin's moeder overlijdt plotseling aan een hartstilstand en Kevin is alleen. In de kast ligt nog chips en cola en Kevin installeert zich in de inmiddels doorgezakte fauteuil tot de op een dag de fauteuil het helemaal begeeft. Kevin zit klem en komt er niet meer uit.
Twee maanden later vonden ze Kevin........
Bang
Ze loopt al een tijdje hard, erg hard, weg, weg, wegwezen. Ze kijkt nog achterom: 'pff nee niks te zien'. Doorlopen zegt ze tegen zichzelf, wegwezen, doorlopen.
Nog harder, buiten adem, maakt niet uit, wegwezen. Ze rent en rent en rent nog verder, kijkt weer achterom, 'nee nog steeds niet te zien'.
Doorlopen, verder, nog verder, doorgaan. Verstand op nul en doorgaan.
Even kijkt ze achterom: 'sjit is ze dat?' Sjezus wegwezen, harder, doorlopen, verder en nog verder. Kut dacht ze, ben d'r niet kwijt, doorlopen, ik moet doorlopen zegt ze tegen haarzelf.
De voeten kunnen het nog aan, doorlopen, weg, weg, weg daarvan.
'Sjit, drukke weg', schiet op,, schiet op, schiet nou op!!!' Ze kijkt achterom: 'is ze het of niet? sjit ik zie het niet goed' 'Sjit auto's schiet op'. 'Ja laatste auto, doorrennen'.
Harder, harder, nog harder, 'ze mag me niet inhalen'. Ze rent en rent, ze rent dat haar leven er vanaf hangt, harder en harder, meer en meer. Ze kijkt weer achterom: 'sjit is ze dat, ik zie het niet goed'. Rennen, rennen.... Kut, ze mag me niet inhalen, dat kutwijf, godverdomme. Doorlopen, harder harder, wegwezen, meer, nog meer, nog harder, verder, verder, helemaal weg. Ze kijkt weer achterom, blijft met haar voet achter een tegel haken, KABOEM!!! Daar valt ze, BENG, zo met haar gezicht op de grond...ze is op haar bek gegaan....
Nog harder, buiten adem, maakt niet uit, wegwezen. Ze rent en rent en rent nog verder, kijkt weer achterom, 'nee nog steeds niet te zien'.
Doorlopen, verder, nog verder, doorgaan. Verstand op nul en doorgaan.
Even kijkt ze achterom: 'sjit is ze dat?' Sjezus wegwezen, harder, doorlopen, verder en nog verder. Kut dacht ze, ben d'r niet kwijt, doorlopen, ik moet doorlopen zegt ze tegen haarzelf.
De voeten kunnen het nog aan, doorlopen, weg, weg, weg daarvan.
'Sjit, drukke weg', schiet op,, schiet op, schiet nou op!!!' Ze kijkt achterom: 'is ze het of niet? sjit ik zie het niet goed' 'Sjit auto's schiet op'. 'Ja laatste auto, doorrennen'.
Harder, harder, nog harder, 'ze mag me niet inhalen'. Ze rent en rent, ze rent dat haar leven er vanaf hangt, harder en harder, meer en meer. Ze kijkt weer achterom: 'sjit is ze dat, ik zie het niet goed'. Rennen, rennen.... Kut, ze mag me niet inhalen, dat kutwijf, godverdomme. Doorlopen, harder harder, wegwezen, meer, nog meer, nog harder, verder, verder, helemaal weg. Ze kijkt weer achterom, blijft met haar voet achter een tegel haken, KABOEM!!! Daar valt ze, BENG, zo met haar gezicht op de grond...ze is op haar bek gegaan....
Deel 6 van zeep soep - zondag 17 januari
Zondag!!! Vrije zondag ochtend voor Inke, ze hoeft pas 's middags te beginnen, dus tijd voor blogs, internetten maar eerst de was van de lijn halen, die is droger dan droog kan zijn.
Hyves, blogs, verhalen, columns, Inke is er druk mee.
Het regent toch, Inke kan de deur niet uit, dus thuiswerk.
Gisteren was ze met haar vriend Niek naar de pub geweest, hun favoriete Ierse pub.
Meestal gaan ze zondag maar omdat Inke zondag late dienst heeft hebben ze het naar zaterdagmiddag verschoven.
Fietsend door de regen ging Inke naar de pub, buiten bij de overdekte ingang heeft Inke zich van haar regenkleding ontdaan.
Niek kwam er meteen al aan. Niek is geen fietser, dus kwam met de tram, lekker makkelijk en lekker droog.
Voor Inke heeft dat weinig zin, de eerste de beste tram stopt niet voor de deur van de pub en de tram die wel voor de deur van de pub stopt, stopt zo verweg van Inke's huis dat ze beter kan gaan lopen of fietsen.
Niek had de hele week gewerkt, er waren nieuwe bands bijgekomen, Niek's taak om nieuwe CD's te luisteren en te promoten.
Zijn winkel is geen gewone CD winkel, elke nieuwe band komt eerst naar Niek's winkel omdat Niek veel aandacht aan nieuwe bands besteedt en 1x in de week live op de radio is, worden de bands gepromoot.
Normaal gesproken, als een onbekende band een CD naar een radiostation stuurt komt er weinig tot niets van. Niek vond toen de oplossing: 1 uur zendtijd op een bekend radiostation en daar draaide hij de nieuw binnengekomen CD's.
Inmiddels zijn door Niek vele bands bekend geworden.
Zondagmiddag gaat Inke naar werk tot Inke ineens naar fietssleutels mist, sjit. Inke begrijpt er niets van. Die had ze toch wel zeker in haar jaszak gestopt.
Vlug naar de reserve sleutels, ze gooit de doos overhoop, vist er het één en ander uit en gaat naar de fietsenkelder. Wat ziet Inke: een fiets die niet op slot zit. Inke blij. Gisteren gewoon vergeten, grote zucht van opluchting en Inke komt nog net op tijd op haar werk.
Zondagen bij Lexon zijn saaier dan saai.
Vandaag viel dat een beetje mee, de één na de andere klant kwam binnen lopen; sneeuw weg, mensen op straat dacht Inke.
De dag verliep verder rustig, de 8 uur gingen snel.
Inke wou op tijd naar huis, haar favoriete TV serie Deadliest Catch, die ze afgelopen maandag heeft gemist, zou vandaag om 23.00 uur beginnen, de herhaling dus.
Inke was mooi op tijd en heeft de aflevering gezien.
Inke gaat nog even internetten en volgende keer deel 7 van zeep soep.
Hyves, blogs, verhalen, columns, Inke is er druk mee.
Het regent toch, Inke kan de deur niet uit, dus thuiswerk.
Gisteren was ze met haar vriend Niek naar de pub geweest, hun favoriete Ierse pub.
Meestal gaan ze zondag maar omdat Inke zondag late dienst heeft hebben ze het naar zaterdagmiddag verschoven.
Fietsend door de regen ging Inke naar de pub, buiten bij de overdekte ingang heeft Inke zich van haar regenkleding ontdaan.
Niek kwam er meteen al aan. Niek is geen fietser, dus kwam met de tram, lekker makkelijk en lekker droog.
Voor Inke heeft dat weinig zin, de eerste de beste tram stopt niet voor de deur van de pub en de tram die wel voor de deur van de pub stopt, stopt zo verweg van Inke's huis dat ze beter kan gaan lopen of fietsen.
Niek had de hele week gewerkt, er waren nieuwe bands bijgekomen, Niek's taak om nieuwe CD's te luisteren en te promoten.
Zijn winkel is geen gewone CD winkel, elke nieuwe band komt eerst naar Niek's winkel omdat Niek veel aandacht aan nieuwe bands besteedt en 1x in de week live op de radio is, worden de bands gepromoot.
Normaal gesproken, als een onbekende band een CD naar een radiostation stuurt komt er weinig tot niets van. Niek vond toen de oplossing: 1 uur zendtijd op een bekend radiostation en daar draaide hij de nieuw binnengekomen CD's.
Inmiddels zijn door Niek vele bands bekend geworden.
Zondagmiddag gaat Inke naar werk tot Inke ineens naar fietssleutels mist, sjit. Inke begrijpt er niets van. Die had ze toch wel zeker in haar jaszak gestopt.
Vlug naar de reserve sleutels, ze gooit de doos overhoop, vist er het één en ander uit en gaat naar de fietsenkelder. Wat ziet Inke: een fiets die niet op slot zit. Inke blij. Gisteren gewoon vergeten, grote zucht van opluchting en Inke komt nog net op tijd op haar werk.
Zondagen bij Lexon zijn saaier dan saai.
Vandaag viel dat een beetje mee, de één na de andere klant kwam binnen lopen; sneeuw weg, mensen op straat dacht Inke.
De dag verliep verder rustig, de 8 uur gingen snel.
Inke wou op tijd naar huis, haar favoriete TV serie Deadliest Catch, die ze afgelopen maandag heeft gemist, zou vandaag om 23.00 uur beginnen, de herhaling dus.
Inke was mooi op tijd en heeft de aflevering gezien.
Inke gaat nog even internetten en volgende keer deel 7 van zeep soep.
zondag 17 januari 2010
Deel 5 van zeep soep - zaterdag 16 januari
Inke werkt af en toe als invaller in een bloemenwinkel en zo ook afgelopen vrijdag.
Inke is een bloemenfreak, haar favoriete bloemen zijn tulpen en op de 2e plaats pioenrozen en gerbera's. Met rozen heeft ze niks.
Haar vrienin Marjon is eigenaresse van deze bloemenwinkel, deze bevindt zich in een ziekenhuis, waar ze leuke boeketten samenstelt voor klanten die ze voor de zieken meenemen.
Marjon werkt 7 dagen per week maar af en toe moet ze eerder naar huis en dan komt Inke.
Inke werkt er al zo'n 10 jaar.
Het is er erg gezellig, elke dag andere klanten maar ook vaste klanten.
Johnny bijvoorbeeld, hij is 12 en moet elke maandag, woensdag en vrijdag naar de nierdialyse. Als hij klaar is komt hij altijd Inke gedag zeggen. Johnny is een vrolijk ventje en zit sinds afgelopen zomer op het VWO.
Johnny kan ontzettend goed leren en hij wil dierenarts worden.
Omdat Johnny niets van school wil missen gaat hij na school naar het ziekenhuis. Als hij klaar is maakt hij zijn standaard rondje door het ziekenhuis, op visite bij Inke, waar hij elke vrijdag van Inke een bosje bloemen mee krijgt en zo maakt hij zijn rondje af bij de receptie, de koffiejuf, de SEH enz.
Johnny is al 2 jaar bekend in het ziekenhuis, 'iedereen' kent hem, Johnny is altijd vrolijk.
Toen bekend was dat hij het misschien niet lang zo maken vond Johnny dat hij zijn leven leuk moest maken en dat gaat Johnny goed af.
Om 22.00 uur sluit Inke de winkel en gaat op de fiets naar huis.
Al het sneeuw is inmiddels weg en de weg is weer normaal te gebruiken.
Sneeuw is leuk maar niet altijd. Vers sneeuw is leuk fietsen maar blubber en bevroren sneeuw niet meer.
Zaterdagochtend is Inke weer aan het werk, niet op het hoofdkantoor van Lexon maar bij de reparatie afdeling, aan de andere kant van de stad.
Om verwarring te voorkomen, vooral om lastige klanten te voorkomen, is en deel van Lexon elders gehuisvest.
Klanten kennen alleen het hoofdkantoor, als zij iets moeten laten repareren brengen ze het daar naartoe en de koeriers brengen het naar de reparatie afdeling.
Dit is vooral om narigheid te voorkomen.
Inke werkt daar alleen, lekker rustig en geen lastige klanten.
Zo heeft Inke tijd om haar boekje te lezen, Inke's grootste hobby: boeken lezen.
Inke heeft vorig jaar haar doelstelling: 50 boeken lezen in 1 jaar niet gehaald, ze is blijven steken op 35.
Gisteren heeft Inke nr 35 uitgelezen en vandaag zal Inke aan het eerste boek van dit jaar beginnen: Zon- en feestdagen van Reneé de Vin.
Reneé de Vin heeft ze leren kennen via internet, toen was Reneé nog bezig met het verhaal, inmiddels is het boek in december uitgekomen.
Volgende keer deel 6
Inke is een bloemenfreak, haar favoriete bloemen zijn tulpen en op de 2e plaats pioenrozen en gerbera's. Met rozen heeft ze niks.
Haar vrienin Marjon is eigenaresse van deze bloemenwinkel, deze bevindt zich in een ziekenhuis, waar ze leuke boeketten samenstelt voor klanten die ze voor de zieken meenemen.
Marjon werkt 7 dagen per week maar af en toe moet ze eerder naar huis en dan komt Inke.
Inke werkt er al zo'n 10 jaar.
Het is er erg gezellig, elke dag andere klanten maar ook vaste klanten.
Johnny bijvoorbeeld, hij is 12 en moet elke maandag, woensdag en vrijdag naar de nierdialyse. Als hij klaar is komt hij altijd Inke gedag zeggen. Johnny is een vrolijk ventje en zit sinds afgelopen zomer op het VWO.
Johnny kan ontzettend goed leren en hij wil dierenarts worden.
Omdat Johnny niets van school wil missen gaat hij na school naar het ziekenhuis. Als hij klaar is maakt hij zijn standaard rondje door het ziekenhuis, op visite bij Inke, waar hij elke vrijdag van Inke een bosje bloemen mee krijgt en zo maakt hij zijn rondje af bij de receptie, de koffiejuf, de SEH enz.
Johnny is al 2 jaar bekend in het ziekenhuis, 'iedereen' kent hem, Johnny is altijd vrolijk.
Toen bekend was dat hij het misschien niet lang zo maken vond Johnny dat hij zijn leven leuk moest maken en dat gaat Johnny goed af.
Om 22.00 uur sluit Inke de winkel en gaat op de fiets naar huis.
Al het sneeuw is inmiddels weg en de weg is weer normaal te gebruiken.
Sneeuw is leuk maar niet altijd. Vers sneeuw is leuk fietsen maar blubber en bevroren sneeuw niet meer.
Zaterdagochtend is Inke weer aan het werk, niet op het hoofdkantoor van Lexon maar bij de reparatie afdeling, aan de andere kant van de stad.
Om verwarring te voorkomen, vooral om lastige klanten te voorkomen, is en deel van Lexon elders gehuisvest.
Klanten kennen alleen het hoofdkantoor, als zij iets moeten laten repareren brengen ze het daar naartoe en de koeriers brengen het naar de reparatie afdeling.
Dit is vooral om narigheid te voorkomen.
Inke werkt daar alleen, lekker rustig en geen lastige klanten.
Zo heeft Inke tijd om haar boekje te lezen, Inke's grootste hobby: boeken lezen.
Inke heeft vorig jaar haar doelstelling: 50 boeken lezen in 1 jaar niet gehaald, ze is blijven steken op 35.
Gisteren heeft Inke nr 35 uitgelezen en vandaag zal Inke aan het eerste boek van dit jaar beginnen: Zon- en feestdagen van Reneé de Vin.
Reneé de Vin heeft ze leren kennen via internet, toen was Reneé nog bezig met het verhaal, inmiddels is het boek in december uitgekomen.
Volgende keer deel 6
Wie heeft de vrouw uitgevonden?
Sinds ze stemrecht hebben denken ze dat ze de wereld hebben veroverd: de vrouw. Sinds die dag is het ellende; ze denken dat ze alles kunnen en alles kunnen zeggen en dus alles kunnen maken. Alleen de grens nog niet.
Nou was er tot 1917 niets aan de hand, de vrouw luisterde naar de man en zodra er getrouwd was, stopte de vrouw met werken en zorgde ze voor de kinderen. Ze was de baas in huis tot de man thuis kwam. Tot zover niets aan de hand.
Inmiddels 90 jaar verder is de vrouw geëvolueerd. In die 90 jaar is er héél wat veranderd. Noem het maar de inhaalrace. Die 200.000 jaar die ze als onderdaan bij de man heeft geleefd moest er in korte tijd uit gehaald worden, het liefst nog met elleboogwerk, want er viel héél wat in te halen.
En dáár is het fout gegaan, in die 90 jaar inhaalrace zijn er stukken overgeslagen, alles moet nu en meteen en er moet ook nu en meteen geluisterd worden. In die 200.000 jaar dat de vrouw naar de man heeft geluisterd is het nu tijd voor andersom. Nu vergeet de vrouw dat de man nauwelijks is geëvolueerd, de man is nog wat primitief, er werkt één hersenhelft per keer, dat vat een man nog niet. Een man leeft nog in de oertijd. Lekker rustig aan, geen gezeik, tijd zat en 'het komt wel'. Maar de vrouw heeft haast, de inhaalrace, nu nu nu... Zodoende walst de vrouw over de man heen en de man deert het niet zo; hij ziet zijn vrouw nog als de oervrouw: als het erop aan komt luistert ze toch wel.
De vrouw wil aandacht, ze moet gehoord worden, zij heeft ook wat in te brengen. Dat gaat bij een man niet lukken, dus verenigen vrouwen zich. Overal vrouwenclubs waar vrouwen elkaar begrijpen. Dat duurt maar even en de vrouw wil verder, de inhaalrace, die moet doorgaan, ze wil nog meer gehoord worden. Daar heeft ze ellebogen voor gekregen, drammen en rammen. God heeft haar een mond gegeven, daar kan veel mee, er zit zelfs een volumeknop op.
In de tijd dat de vrouw nog bedeesd en beheerst was, stond de volumekop op dezelfde stand: rustig en goed in het gehoor.
Naarmate de tijd vorderde en de vrouw steeds meer wil is de volumeknop ontdekt en wordt deze vaak voluit gezet. Tot ergernis van vele mensen.
En zo creëerde de vrouw zichzelf tot de huidige vrouw, een vrouw met flinke ellebogen en een flink volume waar de aan- en uitknop niet vindbaar is.
En ik ga maar eens niets aan mijn oren doen, de oorsmeer dempt goed...
Nou was er tot 1917 niets aan de hand, de vrouw luisterde naar de man en zodra er getrouwd was, stopte de vrouw met werken en zorgde ze voor de kinderen. Ze was de baas in huis tot de man thuis kwam. Tot zover niets aan de hand.
Inmiddels 90 jaar verder is de vrouw geëvolueerd. In die 90 jaar is er héél wat veranderd. Noem het maar de inhaalrace. Die 200.000 jaar die ze als onderdaan bij de man heeft geleefd moest er in korte tijd uit gehaald worden, het liefst nog met elleboogwerk, want er viel héél wat in te halen.
En dáár is het fout gegaan, in die 90 jaar inhaalrace zijn er stukken overgeslagen, alles moet nu en meteen en er moet ook nu en meteen geluisterd worden. In die 200.000 jaar dat de vrouw naar de man heeft geluisterd is het nu tijd voor andersom. Nu vergeet de vrouw dat de man nauwelijks is geëvolueerd, de man is nog wat primitief, er werkt één hersenhelft per keer, dat vat een man nog niet. Een man leeft nog in de oertijd. Lekker rustig aan, geen gezeik, tijd zat en 'het komt wel'. Maar de vrouw heeft haast, de inhaalrace, nu nu nu... Zodoende walst de vrouw over de man heen en de man deert het niet zo; hij ziet zijn vrouw nog als de oervrouw: als het erop aan komt luistert ze toch wel.
De vrouw wil aandacht, ze moet gehoord worden, zij heeft ook wat in te brengen. Dat gaat bij een man niet lukken, dus verenigen vrouwen zich. Overal vrouwenclubs waar vrouwen elkaar begrijpen. Dat duurt maar even en de vrouw wil verder, de inhaalrace, die moet doorgaan, ze wil nog meer gehoord worden. Daar heeft ze ellebogen voor gekregen, drammen en rammen. God heeft haar een mond gegeven, daar kan veel mee, er zit zelfs een volumeknop op.
In de tijd dat de vrouw nog bedeesd en beheerst was, stond de volumekop op dezelfde stand: rustig en goed in het gehoor.
Naarmate de tijd vorderde en de vrouw steeds meer wil is de volumeknop ontdekt en wordt deze vaak voluit gezet. Tot ergernis van vele mensen.
En zo creëerde de vrouw zichzelf tot de huidige vrouw, een vrouw met flinke ellebogen en een flink volume waar de aan- en uitknop niet vindbaar is.
En ik ga maar eens niets aan mijn oren doen, de oorsmeer dempt goed...
vrijdag 15 januari 2010
Tante Flip toast
Of was het nou: tante Toos flipt?
Tante Toos flipte behoorlijk, ging finaal uit haar dak. Was geen woord meer tussen te krijgen. Gilde de boel bijelkaar en de wereld was ineens veel te klein. Scheldwoorden die het woordenboek niet eens aan konden.
Tja, als tante Toos flipte, ging het er hard aan toe. Zonder ophouden gaat dan de mega scheur open, allerlei ziektes komen er oorverdovend uit. Liefst nog in herhaling van 20x, het moet wel duidelijk overkomen natuurlijk. Herhaling na herhaling na herhaling na herhaling.... Want...als tante Toos flipt moet je het horen ook, ze ramt het erin. En iedereen moet het horen, de lopende krant. Behalve dat tante Toos behoorlijk flipt, is ze ook nog de krant, de mondelinge krant van de buurt, want...als tante Toos flipt moet iedereen het weten.
Tante Toos maakt er een mooie Telegraaf versie van, de waarheid past ze een beetje aan aan haar emotionele voordeel, want...er moet wel geluisterd worden en daar moet een snik bij vallen, dan pas geloofd men haar. Of de feiten nu een beetje zijn aangepast maakt tante Toos niet uit. De emotie moet hoog in het vaandel komen, vindt tante Toos, want...tante Toos vindt dat ze gehoord moet worden.
Met vlag en wimpel viert tante Toos haar krantenbericht, men heeft het gelezen en geprezen. Vol trots en moedigheid trekt tante Toos de modderschuit voort en toast tante Flip op de overwinning met zege en gepaste trots.
Tante Toos flipte behoorlijk, ging finaal uit haar dak. Was geen woord meer tussen te krijgen. Gilde de boel bijelkaar en de wereld was ineens veel te klein. Scheldwoorden die het woordenboek niet eens aan konden.
Tja, als tante Toos flipte, ging het er hard aan toe. Zonder ophouden gaat dan de mega scheur open, allerlei ziektes komen er oorverdovend uit. Liefst nog in herhaling van 20x, het moet wel duidelijk overkomen natuurlijk. Herhaling na herhaling na herhaling na herhaling.... Want...als tante Toos flipt moet je het horen ook, ze ramt het erin. En iedereen moet het horen, de lopende krant. Behalve dat tante Toos behoorlijk flipt, is ze ook nog de krant, de mondelinge krant van de buurt, want...als tante Toos flipt moet iedereen het weten.
Tante Toos maakt er een mooie Telegraaf versie van, de waarheid past ze een beetje aan aan haar emotionele voordeel, want...er moet wel geluisterd worden en daar moet een snik bij vallen, dan pas geloofd men haar. Of de feiten nu een beetje zijn aangepast maakt tante Toos niet uit. De emotie moet hoog in het vaandel komen, vindt tante Toos, want...tante Toos vindt dat ze gehoord moet worden.
Met vlag en wimpel viert tante Toos haar krantenbericht, men heeft het gelezen en geprezen. Vol trots en moedigheid trekt tante Toos de modderschuit voort en toast tante Flip op de overwinning met zege en gepaste trots.
Deel 4 van zeep soep - vrijdag 15 januari
Inke sliep slecht deze nacht. Vanmorgen was ze een half uur voor de wekker al wakker. 10x draaien en de wekker ging: 6 uur, 'opstaan' zei de wekker.
Op werk aangekomen ging Inke eerst naar haar collega Femke. Femke is er niet zo vaak en moest er bijgekletst worden, alle nieuwtjes werden uitgewisseld en Femke en Inke waren weer op de hoogte.
Zo'n half uur is rap voorbij, Femke naar huis en lekker slapen.
Ze zeggen wel eens dat vrouwen met rode haren weergaloos zijn, Inke is er vandaag één tegen gekomen die het tegendeel bevestigde. Een mevrouw die het nodig vond Inke te beschuldigen van iets wat totaal niet van belang is.
Zoals altijd blijft Inke kalm helpt de onweergaloze vrouw wat volgens de onweergaloze vrouw niet snel genoeg ging waardoor de onweergaloze vrouw boos werd en onweergaloos op hoge poten ging klagen.
Vrouwen tegen vrouwen, hoe je het ook went of keert, er is er altijd wel één bij die de ander als rivaal ziet.
Super onnodig, het gaat nergens over, enige wat je er van overhoudt is dat je weet hoe de ander in elkaar steekt.
Inke doet haar werk: veiligheid. Daar staat Inke voor.
Veiligheid doe je samen en samen bereik je heel veel.
Volgende keer deel 5
Op werk aangekomen ging Inke eerst naar haar collega Femke. Femke is er niet zo vaak en moest er bijgekletst worden, alle nieuwtjes werden uitgewisseld en Femke en Inke waren weer op de hoogte.
Zo'n half uur is rap voorbij, Femke naar huis en lekker slapen.
Ze zeggen wel eens dat vrouwen met rode haren weergaloos zijn, Inke is er vandaag één tegen gekomen die het tegendeel bevestigde. Een mevrouw die het nodig vond Inke te beschuldigen van iets wat totaal niet van belang is.
Zoals altijd blijft Inke kalm helpt de onweergaloze vrouw wat volgens de onweergaloze vrouw niet snel genoeg ging waardoor de onweergaloze vrouw boos werd en onweergaloos op hoge poten ging klagen.
Vrouwen tegen vrouwen, hoe je het ook went of keert, er is er altijd wel één bij die de ander als rivaal ziet.
Super onnodig, het gaat nergens over, enige wat je er van overhoudt is dat je weet hoe de ander in elkaar steekt.
Inke doet haar werk: veiligheid. Daar staat Inke voor.
Veiligheid doe je samen en samen bereik je heel veel.
Volgende keer deel 5
donderdag 14 januari 2010
Deel 3 van zeep soep - donderdag 14 januari
Piep piep piep piep piep....
Om 6 uur gaat Inke's wekker af: wakker worden roept de wekker.
Inke wordt wakker en wil de wekker uitzetten. Dat gaat haast niet, haar hand is 'dood'. Erop geslapen dus. Op het moment dat Inke met haar andere hand de wekker uitzet gaat haar linker hand weer leven, wat een rot gevoel.
Inke strompelt half wakker naar het toilet, intussen is haar hand weer normaal.
Vlug wassen en aankleden, haar föhnen, tanden poetsen en om 6.20 uur stapt Inke op de fiets naar haar werk. Gisteravond heeft het nog wat gesneeuwd, dus lekker door de sneeuw fietsen in het donker, lekker rustig op straat.
Inke lost de nachtploeg af, die willen ook naar huis.
Inke zelf is niet weg van nachtdiensten, Inke is geen nachtmens.
Intussen komen de andere collega's ook binnen, iedereen netjes op tijd binnen.
De leidinggevende is vandaag vrij, zodoende is één van de collega's de rapporteur en begint de dag lekker rustig.
Zo rustig bleef het de hele dag, gelukkig maar, soms is het zo druk, dan is het niet leuk meer.
Kees en Teun lopen meteen door naar de expeditie, daar is het in de ochtend erg druk met werknemers, die beginnen ook vroeg en zij worden allemaal gecontroleerd. Daarom gaan zij in de ochtend daar met 2 man zitten, dat is ook hard nodig. Sommige werknemers willen nog wel eens illegaal naar binnen glippen en dat is niet de bedoeling.
Inke gaat bij de balie zitten, samen met collega Jan. Daar is het altijd gezellig, komen en gaan van klanten en medewerkers.
Dikke pret, vooral om de ochtendhumeurders die er met moeite 'goede morgen' uitkrijgen en klagen over de kou.
Ja, warm sneeuw bestaat nog niet, nou ja, in het theater.....
De dag verliep zo opperbest, hier een daar wat gezeik over passen en parkeren maar dat is dagelijkse kost, daar is Inke aan gewend. Netjes afhandelen en klaar.
Om 15.00 uur gaat Inke naar huis, eerst nog even langs de Appie want het bier is bijna op. Het is erg druk bij de kassa's, Inke gaat maar in één van de lange rijen staan en hoort het omroepbericht: assistentie kassa 1.
Inke is niet gek en loopt naar kassa 1, want daar was nog geen kassiere en weldra zal er één komen en voilá, jahoor, Inke had mazzel, lekker vooraan bij de kassa.
Dus trakteerde Inke zichzelf op een Berliner bol, en die smaakte heerlijk.
Volgende keer deel 4.
Om 6 uur gaat Inke's wekker af: wakker worden roept de wekker.
Inke wordt wakker en wil de wekker uitzetten. Dat gaat haast niet, haar hand is 'dood'. Erop geslapen dus. Op het moment dat Inke met haar andere hand de wekker uitzet gaat haar linker hand weer leven, wat een rot gevoel.
Inke strompelt half wakker naar het toilet, intussen is haar hand weer normaal.
Vlug wassen en aankleden, haar föhnen, tanden poetsen en om 6.20 uur stapt Inke op de fiets naar haar werk. Gisteravond heeft het nog wat gesneeuwd, dus lekker door de sneeuw fietsen in het donker, lekker rustig op straat.
Inke lost de nachtploeg af, die willen ook naar huis.
Inke zelf is niet weg van nachtdiensten, Inke is geen nachtmens.
Intussen komen de andere collega's ook binnen, iedereen netjes op tijd binnen.
De leidinggevende is vandaag vrij, zodoende is één van de collega's de rapporteur en begint de dag lekker rustig.
Zo rustig bleef het de hele dag, gelukkig maar, soms is het zo druk, dan is het niet leuk meer.
Kees en Teun lopen meteen door naar de expeditie, daar is het in de ochtend erg druk met werknemers, die beginnen ook vroeg en zij worden allemaal gecontroleerd. Daarom gaan zij in de ochtend daar met 2 man zitten, dat is ook hard nodig. Sommige werknemers willen nog wel eens illegaal naar binnen glippen en dat is niet de bedoeling.
Inke gaat bij de balie zitten, samen met collega Jan. Daar is het altijd gezellig, komen en gaan van klanten en medewerkers.
Dikke pret, vooral om de ochtendhumeurders die er met moeite 'goede morgen' uitkrijgen en klagen over de kou.
Ja, warm sneeuw bestaat nog niet, nou ja, in het theater.....
De dag verliep zo opperbest, hier een daar wat gezeik over passen en parkeren maar dat is dagelijkse kost, daar is Inke aan gewend. Netjes afhandelen en klaar.
Om 15.00 uur gaat Inke naar huis, eerst nog even langs de Appie want het bier is bijna op. Het is erg druk bij de kassa's, Inke gaat maar in één van de lange rijen staan en hoort het omroepbericht: assistentie kassa 1.
Inke is niet gek en loopt naar kassa 1, want daar was nog geen kassiere en weldra zal er één komen en voilá, jahoor, Inke had mazzel, lekker vooraan bij de kassa.
Dus trakteerde Inke zichzelf op een Berliner bol, en die smaakte heerlijk.
Volgende keer deel 4.
woensdag 13 januari 2010
Deel 2 van zeep soep - woensdag 13 januari
Inke is vrij vandaag.
Gisteren heeft ze erwtensoep gemaakt en vanmorgen heeft ze 2 bakken naar een ex collega gebracht. Hij is stapelgek op Inke's erwtensoep en Inke geeft elke keer als ze maakt hem een bak. Dit keer 2, hij heeft honger.
Inke gaat elke woensdag naar de biologische markt. In Den Haag is elke woensdag naast het binnenhof een biologische markt. Daar haalt ze vooral brood en kaas. Inke is verzot op Frans landbrood en haalt er meestal een paar van.
Bij de kaasboer neemt ze meestal Morbier kaas, lekker romig en zacht.
Vrijdagavond keek Inke naar De wereld draait door op NL3, daar is ze verzot op. Te gast was Huub Stapel. Huub Stapel heeft een one man show, genaamd: Mannen komen van Mars.
De volgende dag, zaterdag, is Inke op internet gaan kijken of hij ook een show geeft in Den Haag en jahoor, in Diligentia op 26 maart.
Inke was gisteren met haar vriendin Femke naar de film en Femke is dolenthousiast en wil graag mee, dus gaat Inke vanavond de kaartjes halen.
Afgelopen maandag had Inke avondienst. Inke was dolblij want dan zou ze eindelijk weer eens samen werken met Suzanne. Suzanne draait veel avond diensten en Inke vooral vroege, dus de kans is groot dat ze elkaar mislopen.
Dolle pret dus afgelopen maandag, er was erg veel bij te kletsen.
Erwin had ook dienst.
Daar waren Inke en Suzanne niet zo blij mee.
Erwin is dan wel 38 maar gedraagt zich als een kind van 6. Doordrammen, stampvoeten en oren dicht voor de rest. Ongelooflijk onhandig om mee te werken.
Erwin, ca 1,90 lang, blond haar en slungelig. Heeft ooit een periode van drugs en zwerven achter zich. Kon zich rehabiliteren, deed erg zijn best en haalde zijn diploma's en ging weer bij zijn moeder wonen.
Zijn moeder, een stevige dame die thuis de regels duidelijk maakte, iedereen was bang voor haar, met de moeder van Erwin was niet te sollen.
In die tijd is Erwin het moederskindje geworden en een jaar of 10 geleden stierf zijn moeder en Erwin moest alleen verder.
Laatste tijd heeft Erwin er vaak last van: luiheid. En de laatste tijd verbergt hij het minder, althans, het valt steeds meer op dat hij druk is met lui-zijn. Misschien wordt hij daar wel moe van: druk maken om vooral lui te zijn.
Erwin had er maandag niet veel zin in, hij probeerde het werk over te laten aan Inke en Suzanne. Hij probeerde Suzanne over te halen zijn werk te doen, Suzanne trapte er niet in.
Helaas mislukte zijn plannetje en werkten zij evenveel.
Luiheid moet natuurlijk niet bekroond worden.
Volgende keer deel 3
Gisteren heeft ze erwtensoep gemaakt en vanmorgen heeft ze 2 bakken naar een ex collega gebracht. Hij is stapelgek op Inke's erwtensoep en Inke geeft elke keer als ze maakt hem een bak. Dit keer 2, hij heeft honger.
Inke gaat elke woensdag naar de biologische markt. In Den Haag is elke woensdag naast het binnenhof een biologische markt. Daar haalt ze vooral brood en kaas. Inke is verzot op Frans landbrood en haalt er meestal een paar van.
Bij de kaasboer neemt ze meestal Morbier kaas, lekker romig en zacht.
Vrijdagavond keek Inke naar De wereld draait door op NL3, daar is ze verzot op. Te gast was Huub Stapel. Huub Stapel heeft een one man show, genaamd: Mannen komen van Mars.
De volgende dag, zaterdag, is Inke op internet gaan kijken of hij ook een show geeft in Den Haag en jahoor, in Diligentia op 26 maart.
Inke was gisteren met haar vriendin Femke naar de film en Femke is dolenthousiast en wil graag mee, dus gaat Inke vanavond de kaartjes halen.
Afgelopen maandag had Inke avondienst. Inke was dolblij want dan zou ze eindelijk weer eens samen werken met Suzanne. Suzanne draait veel avond diensten en Inke vooral vroege, dus de kans is groot dat ze elkaar mislopen.
Dolle pret dus afgelopen maandag, er was erg veel bij te kletsen.
Erwin had ook dienst.
Daar waren Inke en Suzanne niet zo blij mee.
Erwin is dan wel 38 maar gedraagt zich als een kind van 6. Doordrammen, stampvoeten en oren dicht voor de rest. Ongelooflijk onhandig om mee te werken.
Erwin, ca 1,90 lang, blond haar en slungelig. Heeft ooit een periode van drugs en zwerven achter zich. Kon zich rehabiliteren, deed erg zijn best en haalde zijn diploma's en ging weer bij zijn moeder wonen.
Zijn moeder, een stevige dame die thuis de regels duidelijk maakte, iedereen was bang voor haar, met de moeder van Erwin was niet te sollen.
In die tijd is Erwin het moederskindje geworden en een jaar of 10 geleden stierf zijn moeder en Erwin moest alleen verder.
Laatste tijd heeft Erwin er vaak last van: luiheid. En de laatste tijd verbergt hij het minder, althans, het valt steeds meer op dat hij druk is met lui-zijn. Misschien wordt hij daar wel moe van: druk maken om vooral lui te zijn.
Erwin had er maandag niet veel zin in, hij probeerde het werk over te laten aan Inke en Suzanne. Hij probeerde Suzanne over te halen zijn werk te doen, Suzanne trapte er niet in.
Helaas mislukte zijn plannetje en werkten zij evenveel.
Luiheid moet natuurlijk niet bekroond worden.
Volgende keer deel 3
dinsdag 12 januari 2010
Soap - deel 1 van zeep soep
Beste lezers,
Vandaag heb ik besloten een soap te schrijven, een soap over een beveiligster, Inke.
Inke is 32 en beveiligd al 8 jaar.
Inke woont in Den Haag, ze is niet getrouwd, geen kinderen, wel een poes en een vriend die ook in Den Haag woont, hij heet Niek en werkt in een CD winkel. Inke en Niek wonen niet samen, dat vind Inke maar niks, de hele dag die man om haar heen. Hij komt maar als ze zin hebben.
Op dit moment werkt Inke in een kantorencomplex waar ze 24/7 werkt.
Vandaag is ze vrij. Ze heeft boodschappen gedaan op de Leyweg, elke dinsdag is er markt waar ze bij haar favoriete kaasboer kaas haalt. In de supermarkt heeft ze alles gehaald voor de erwtensoep. Inke is gek op erwtensoep maken en natuurlijk ook: eten.
Inke heeft zelfs klanten. Inke heeft een paar ex collega's waar ze nog steeds contact mee heeft en dat zijn pas erwtensoepverslaafden.
In de tijd dat de soep op staat kan Inke lekker internetten, blogs bijwerken en muziek luisteren op last.fm.
In de beveiliging is het een komen en gaan.
Zo werk je een jaar bij het ene bedrijf en zo weer een half jaar bij een andere.
Het nadeel van beveiligen zijn de contracten, je krijgt een jaarcontract en dan is het maar afvragen of je mag blijven.
Beveiligingsbedrijven zijn afhankelijk van contracten die ze maken met de opdrachtgevers, zij huren je in voor een bepaald aantal jaar.
Als dit afloopt en er is geen werk meer is het finito met je contract en kun je naar een andere baan zoeken.
Inke is inmiddels bij haar 8e beveiligingsbedrijf belandt.
Toen ze 8 jaar geleden voor het eerst ging beveiligen wist ze niet dat het een jojo baan zou zijn. Bij het eerste ontslag, zeg maar: contract niet verlengd, kreeg ze toch argwaan. Waarom?
In de loop der jaren is dat duidelijk geworden.
Te weinig opdrachtgevers, teveel personeel.
Dat kost teveel geld en dan is het einde oefening.
Inke werkt inmiddels een jaar bij Lexon, een kantoor waar 24/7 wordt gewerkt, daarom moet Inke ook 's nachts werken.
Bij Lexon werkt ze aan de balie, ontvangt klanten en wijst ze verder.
Lexon is een computerbedrijf, ze leveren computers en repareren ze, dat is een 24-uurs kwestie en daarom zijn ze 's nachts ook aan het werk.
Inke werkt niet alleen aan de balie maar ook bij de expeditie, het in- en uitgaan van auto's, vrachtwagens, bestelbusjes enz.
Niet iedereen kan zomaar naar binnen, iedereen wordt gecontroleerd op passen en afleverbonnen.
Er mag niet zomaar een vreemde naar binnen gaan, stel dat er gestolen wordt.
Zodoende is Inke waakzaam en alert en zorgt voor de veiligheid van ieders eigendommen.
Volgende keer deel 2.
Vandaag heb ik besloten een soap te schrijven, een soap over een beveiligster, Inke.
Inke is 32 en beveiligd al 8 jaar.
Inke woont in Den Haag, ze is niet getrouwd, geen kinderen, wel een poes en een vriend die ook in Den Haag woont, hij heet Niek en werkt in een CD winkel. Inke en Niek wonen niet samen, dat vind Inke maar niks, de hele dag die man om haar heen. Hij komt maar als ze zin hebben.
Op dit moment werkt Inke in een kantorencomplex waar ze 24/7 werkt.
Vandaag is ze vrij. Ze heeft boodschappen gedaan op de Leyweg, elke dinsdag is er markt waar ze bij haar favoriete kaasboer kaas haalt. In de supermarkt heeft ze alles gehaald voor de erwtensoep. Inke is gek op erwtensoep maken en natuurlijk ook: eten.
Inke heeft zelfs klanten. Inke heeft een paar ex collega's waar ze nog steeds contact mee heeft en dat zijn pas erwtensoepverslaafden.
In de tijd dat de soep op staat kan Inke lekker internetten, blogs bijwerken en muziek luisteren op last.fm.
In de beveiliging is het een komen en gaan.
Zo werk je een jaar bij het ene bedrijf en zo weer een half jaar bij een andere.
Het nadeel van beveiligen zijn de contracten, je krijgt een jaarcontract en dan is het maar afvragen of je mag blijven.
Beveiligingsbedrijven zijn afhankelijk van contracten die ze maken met de opdrachtgevers, zij huren je in voor een bepaald aantal jaar.
Als dit afloopt en er is geen werk meer is het finito met je contract en kun je naar een andere baan zoeken.
Inke is inmiddels bij haar 8e beveiligingsbedrijf belandt.
Toen ze 8 jaar geleden voor het eerst ging beveiligen wist ze niet dat het een jojo baan zou zijn. Bij het eerste ontslag, zeg maar: contract niet verlengd, kreeg ze toch argwaan. Waarom?
In de loop der jaren is dat duidelijk geworden.
Te weinig opdrachtgevers, teveel personeel.
Dat kost teveel geld en dan is het einde oefening.
Inke werkt inmiddels een jaar bij Lexon, een kantoor waar 24/7 wordt gewerkt, daarom moet Inke ook 's nachts werken.
Bij Lexon werkt ze aan de balie, ontvangt klanten en wijst ze verder.
Lexon is een computerbedrijf, ze leveren computers en repareren ze, dat is een 24-uurs kwestie en daarom zijn ze 's nachts ook aan het werk.
Inke werkt niet alleen aan de balie maar ook bij de expeditie, het in- en uitgaan van auto's, vrachtwagens, bestelbusjes enz.
Niet iedereen kan zomaar naar binnen, iedereen wordt gecontroleerd op passen en afleverbonnen.
Er mag niet zomaar een vreemde naar binnen gaan, stel dat er gestolen wordt.
Zodoende is Inke waakzaam en alert en zorgt voor de veiligheid van ieders eigendommen.
Volgende keer deel 2.
Abonneren op:
Posts (Atom)