Priscilla

Zestien is ze; Priscilla.
Ze zit op het VMBO, vierde klas, bijna eindexamen en dan kan ze eindelijk van school want school zuigt.
Nee, Priscilla is niet weg van school. Dat stomme leren, pfff. Stomme kinderen in de klas. Stomme jongetjes die nog zo kinderachtig zijn.
Nee, Priscilla heeft andere vriendjes, die zijn al 17 en 18. Giovanni, Ramon, Santino en Carlos.
Die heeft ze in de buurt leren kennen, via een vriendinnetje, Alysha.

Op een dag vertelde Alysha dat ze een paar coole gasten heeft leren kennen, of ze mee wil.
'Ja tuurlijk', zei ze. Eerst ging ze mee naar Alysha's huis, om kleren uit te zoeken, 'die gasten houden van korte rokjes' zei Alysha.
Na een verkleedpartij van een half uur, Priscilla wist niet wat ze aan wilde, met als gevolg dat ze het eerste jurkje wat ze aan had weer aan heeft getrokken, dikke laag lippenstift, en hoge hakken, daar gingen ze met z'n tweeën naar de coole gasten.

Nu had Priscilla gedacht dat ze naar een huis gingen, niets was minder waar. Ze gingen naar de fietsenkelder.
Was wel grappig eigenlijk, ze hadden het een beetje ingericht als woonkamer, er stond een bank, wat stoelen en een vloerkleed eronder en het stonk er ongelooflijk naar weed.
En daar zaten de coole gasten. Cool waren ze zeker. Met hun lange rasta haar en Karl Kani kleding en een dikke joint ging van hand tot hand.
Priscilla voelde zich meteen cool, dat ze zomaar bij ze mocht komen.
Priscilla glunderde.
'Skatje kom toch' roept er één naar Alysha. 'Dat is Ramon', zegt Alysha tegen Priscilla.
'Is dat je vriendin?' vraagt Ramon aan Alysha. 'Jij ziet er lekker uit meisje', zegt Ramon tegen Priscilla. Priscilla voelt zich opgetogen en glundert.
De andere jongens staan op en gaan om de meisjes heen staan. Santino aait over haar haar, 'ik geil op blond', zegt hij tegen Priscilla. 'En jij hebt wel coole dreads', zegt ze.
Priscilla en Alysha mogen op de bank zitten, Priscilla krijgt meteen een joint in haar hand gedrukt. Ze had ooit eens een joint gerookt, gelukkig, dan gaat ze niet af.

Santino gaat naast haar zitten en wrijft met zijn handen over haar benen, Priscilla voelt zich geweldig. Langzaam trekt hij haar jurkje omhoog, 'lekker hè', zegt Santino. 'Ja' zegt ze.
'Ik vind je lekker skatje' zegt hij en stopt beide handen onder haar jurkje. Priscilla vind hem leuk maar iedereen zit mee te kijken. Alysha zegt: 'we laten jullie wel even alleen' en knipoogt naar de andere jongens en ze gaan naar buiten.
Priscilla en Santino zijn alleen, hij trekt haar jurkje uit, ze heeft er alleen en slipje onder, verder niks, deze trekt hij voor haar uit. Santino trekt alleen zijn Karl Kani broek naar beneden ze doen het op de bank. Hij is snel klaar. Priscilla weet niet of ze klaar is gekomen, het was haar eerste keer.
Hij trekt zijn broek weer op, doet Priscilla's jurkje aan en alsof ze er klaar voor stonden, kwamen de jongens en Alysha weer binnen. Alysha knipoogt naar Priscilla en ze lacht terug.
'Kom' zegt Alysha, ze hebben nog wat te doen. En ze gaan naar het huis van Alysha, weer omkleden, want ze heeft immers het jurkje van Alysha aan.

Dat was twee jaar geleden en Priscilla was goedgekeurd en sinds die dag zit Priscilla bijna elke dag in de fietsenkelder. Als zij er is, zijn er ook wel eens anders meisjes, dan moet ze even buiten wachten tot ze klaar zijn. Als zij binnen is moeten de anderen ook even wachten.
Meestal duurt het niet zo lang, de coole gasten zijn meestal vlug klaar. Daarom doet ze dus meestal een jurkje aan, die gaat toch alleen maar omhoog, broekje omlaag en klaar.
Priscilla vind het leuk dat ze haar zo leuk vinden en elke keer dat ze de fietsenkelder verlaat krijgt ze geld.
Met dat geld koopt ze leuke truitjes en jurkjes, dan gaat ze samen met Alysha shoppen.
Priscilla's moeder heeft toch niks door, die is druk aan het werk en als haar moeder vraagt waar een truitje of jurkje vandaan komt, dan vertelt ze dat ze die van Alysha heeft gekregen.
En zo doet Alysha dat weer tegen haar moeder.
Beide moeders controleren toch niet, want ze zijn vooral druk met werken en het huishouden.

Daarom hoopt Priscilla dat de school gauw voorbij is, dan kan ze overdag en veel vaker naar de fietsenkelder, lekker geld verdienen.

Nieuw zadel

Ongeveer driekwart jaar terug reed ik over de Prins Hendrikstraat, ik ging 's avonds van werk naar huis, het is donker en ik reed door een kuil heen. 'Knak' zei mijn zadel.
Thuis het zadel wat rechtgedraaid maar het bleef zakken. Fietsen kon ik er wel mee, geen probleem, het zadel zette ik ook niet meer recht, het zakte meteen weer terug.
Donderdag voelde ik de 2e 'knak'. Thuisgekomen zet ik de fiets in de kelder en pakte het zadel beet en het zat losjes, jahoor, de vering afgebroken.
Vrijdag, zaterdag en zondag fietste ik er nog mee, ging best, ik zie dat het leer mijn zadel aan de voorkant ging scheuren, dus ik voelde de bui al hangen. Dat gaat scheuren en dan heb ik ineens geen zadel meer.
Vandaag weer op de fiets en ik rijd terug van de markt naar huis en 'knak' nummer 3. Ik voelde mijn linker bil een beetje zakken.
Inmiddels had ik ook het idee dat ik wat raar op de fiets zat, het fietste ook wat moelijk.

Vorig jaar had ik mijn oude, helemaal afgereden fiets bij grofvuil gezet en het zadel, een gelei zadel, eraf gehaald, want: wat goed is doe je niet weg.
Dus vanmorgen het oude zadel van de fiets gehaald, oud, wat is oud, 2,5 jaar, vind ik geen lange levensduur voor een zadel en het gelei zadel erop gezet.
Ik zit ineens hoger.
En het zit weer beter.
En kuilen omzeilen.
Sinds die eerste 'knik' weet ik op dat stuk de kuilen te vinden, de gemeente moet er maar eens naar kijken, het zijn geen gewone kuilen, de grond is gewoon gezakt.

Deel 11 van zeep soep - vrijdag 22 januari

Na werk had Inke afgesproken om met haar vriendin Nikki naar het café te gaan. Om 16 uur hadden ze afgesproken bij de Zwarte Ruiter.
Nikki werkt ook als beveiligster maar dan in het centrum, boevenjacht, zoals ze het zelf noemt.
Nikki is daar niet bang voor, soms pakt ze twee tegelijk in hun kraag. Nikki is er één, die is nergens bang voor.

Een paar jaar geleden waren Inke en Nikki shoppen in Amsterdam, naast hun stond een man zijn zakken te vullen met parfumflesjes. Nikki en Inke zien dat en ze lopen naar buiten en blijven voor de deur staan.
Op het moment dat de man naar buiten loopt laat Inke de man struikelen en Nikki vraagt het personeel om de politie te bellen.
Inke en Nikki nemen de man mee terug naar de winkel en daar laadde hij zijn spullen uit zijn tas, 10 flesjes had hij. Toch nog een hoop geld.
De man wordt door de politie meegenomen en Inke en Nikki mogen een verklaring afleggen wat ze hebben gezien.
Dat werd een ander dagje Amsterdam dan ze dachten.
Van de winkel kregen ze beide een flesje parfum, daar waren ze blij mee.

Inmiddels zijn ze beide in de Zwarte Ruiter, tijd voor een biertje, Nikki drinkt mee, samen aan de Leffe. Ze hebben een boel bij te praten, omdat beide beveiligen is er een kleine kans dat ze tegelijk vrij zijn.
Nikki vertelt dat ze de laatste tijd veel boeven pakt. 'Sinds de crisis', zegt ze. 'Het lijkt wel of ze ineens allemaal geen geld meer hebben'.
Ze pakte vorige week een meisje van 8 jaar, die bij de supermarkt haar schooltas vol laadde met vlees en kaas. Haar zusje stond op de uitkijk, een meisje van 6 jaar. Ze had alleen niet goed opgelet.
Beide meisjes moesten mee naar het bureau, de moeder werd gebeld (vader spoorloos, nooit meer gezien) en ze werd boos op beide dochters. Moeder ging te keer, de agent moest haar tegenhouden.
Wat bleek, de kinderen waren in opdracht van de moeder aan het stelen, geen geld, geen eten, dan maar stelen. Moeder had gezegd: 'als we geen eten hebben, mag je het gratis meenemen'.
Moeder werkt niet, kinderen horen op school en geen geld. De vader was vlak na de 2e verjaardag van de jongste spoorloos verdwenen, niemand weet waar hij is. Dus krijgt moeder geen alimentatie en met een uitkering redden ze het niet.
Moeder zit met de handen in het haar en weet zich geen raad.

Inke en Nikki vinden het triest. Helaas kunnen zij er niks aan doen.
Na de 2e Leffe besluiten ze een kroegentocht te doen, eerst naar de overkant, de Boterwaag.
Komen ze Herman tegen, jahoor. Jeetje Herman. Die kennen ze van 'vroeger'.
Toen Inke en Nikki nog op school zaten was er één lulletje in de klas en dat was Herman. Dat is nu een jaar of 15 geleden en veel veranderd is hij niet. Hij zit er alleen en zo te zien niet aan de eerst whisky cola. Hij hangt half over de tafel en praat tegen zijn glas.
Inke en Nikki liggen in een deuk en lopen naar Herman. 'Hé Herman', roept Inke. Herman kijkt omhoog en ziet Inke en Nikki staan. Hij schrikt en valt meteen van zijn stoel af en belandt onder de tafel. Inke en Nikki gieren het uit.
Herman probeert op zijn stoel te komen maar hij is zo dronken dat dat niet lukt. Hij pakt zijn stoel beet en kukelt weer op de grond.
De café-eigenaar heeft er geen zin in, belt een taxi en stopt hem er in, zo hop naar huis, lekker slapen.

Volgende keer deel 12