Hoe een raar begin van de dag nog raarder eindigd

Gisteren afgesproken met John.
Niet lang voor ik op de fiets stap om naar CS te gaan krijg ik een sms: sorry, bril vergeten en trein gemist, ik kom een half uur later.
Geluk bij een ongeluk dus, iets later staan er twee mannen van de woningbouw voor de deur.
Nu was het feit dat ik vorige week maandag een mail had gestuurd over de veiligheid en sleutels, om daar iets aan te veranderen.
Als John zijn bril niet was vergeten had ik de twee heren gemist, wat toch belangrijk was.
Ivm de twee inbraken eind december en begin januari willen we wat aanpassingen, immers hebben de boeven, waar we zeker van zijn dat beide inbraken door dezelfden zijn gedaan, de sleutels van de buurvrouw gestolen en zij nu vrij toegang hebben. En dat baart zorgen.

Om 11.55 uur besluit ik de pc uit te zetten, ik zat juist Falkenbach te luisteren en om 12 uur scant de pc automatisch en daar had ik ff geen zin in, jammer voor Falkenbach maar die luister in volgende keer weer.
Ik rijd op de Noordwal en opeens schiet me binnen dat mijn pinpas nog in mijn werkbloes zit. Sinds de Postbank ING is geworden zit de pin en chip op 1 pas. Toen het nog Postbank was had ik de chip altijd in mijn werkbloes en de pinpas in mijn portemonee. Nu door die ene pas vergeet ik die wel eens uit mijn bloes te halen, wat erg irritant is.
Dus, ik terug, gelukkig was ik veel te vroeg de deur uit.
Tijdens het naar boven lopen John een sms gestuurd dat ik iets later kom, waarop John terug smst: dat komt me bekend voor...

Mijn plan om mijn fiets alvast in het centrum te stallen en lopend naar CS te gaan moest ik maar vergeten. Fiets gestalt bij boekhandel Van Stockum schuin tegenover CS en ik was maar 4 minuten te laat.

John was al een tijd niet in Den Haag geweest en zo lopen we langs wat winkels. John had één missie: Akkerman, de vulpennenwinkel in de Passage.
Nu ben ik van de gratis pennen; voor iemand die het niet weet: ik spaar pennen maar ik gebruik ze ook. Maar vulpennen van 3000 euro!!!!!!!!! Ik keek mijn ogen uit.

Ik neem John mee door oud Den Haag, Denneweg, Noordeinde enz. We drinken koffie bij de Posthoorn, het sjieke uh chique etablissement van de hoge heren, waar nu ook gewoon vrouwen zitten en de stoelen niet meer heel zijn.
De keren dat ik daar heb gezeten was er altijd wel een doorgezakte stoel of losse tafel, vandaag een losse stoelleuning.
Na de cappuccino vertrekken via de Lange Vijverberg en Jantje (In Den Haag daar woont een graaf en zijn zoon heet Jantje) naar het centrum om ons vervolgens bij de Zwarte Ruiter neer te zetelen voor een cappuccino en Leffe.

Het werd al wat donker en we besloten wat te gaan eten, nu is het maandag en er is weinig open, dus het werd een soort van kruistocht door het centrum.
Uiteindelijk kwamen we uit bij Da Toni, trattoria. Italiaans, niks mis mee. Piepklein tentje en ziet er leuk uit, in de Prinsenstraat.
Tot verrassing hebben ze geen menukaart en in Engels met Italiaans accent vertelt de dame ons wat ze hebben.
Eerst krijgen we broodjes met olie, zout en balsamico, waarvan we ons afvroegen waar de balsamico was....tot de decoratie van het schaaltje begon te bewegen....de donkere streepjes in het schaaltje was niet de decoratie maar de balsamico.

We baarden ons toch wat zorgen, kun je hier wel pinnen? Geen menukaart, geen prijs, wie weet wat we kwijt zijn straks.

We krijgen onze lasagna en ravioli en pasta als voorgerecht, ik spoel het weg met wijn en John met minraalwater, echte, dus geen overbeladen prik maar gewoon weinig prik en aangenaam drinken. Echt Italiaans.

Ik zie plots een een brief je bij de kassa: no pin. Ai, geen pin....en ik denk dat we niet genoeg geld hebben en het ziet er hier ook niet echt goedkoop uit.
Omdat het restaurant een wat in- en uitloop gelegenheid is, niet iedereen blijft netjes zitten, er wordt heel wat heen en weer gewandeld tussen het eten door, buiten roken, vrienden van het personeel lopen in en uit, besloot ik tussendoor maar even te pinnen.

Eénmaal terug vertelt John dat de keuken down is.
Nu hadden we ze al zien vogelen aan wat knopjes, geen idee wat dat was, blijkt er niet gekookt te kunnen worden, of we salade willen. Ach ja, waarom niet.
Zo zaten we dus aan een salade van oa mozzarella, olijven, tomaat en nog wat dingen.
Nog een glas wijn erbij om te spoelen, ik ben geen salade-mens, ik heb dus ook de helft laten staan.

Ik breng John nog een stuk op weg naar CS, het laatste stuk kon ie zelf wel af en ik fiets naar huis, waar ik op de bank in slaap ben gevallen en stomweg mijn favoriete TV serie mis.