De vogelspotter

Laurens spot vogels.
Zegt hij.
De politie gelooft hem niet.
De rechter ook niet.

Een vogelspotter draagt een groen jasje, groene broek en een hoed met een veer erin.
Laurens wijkt daar nogal vanaf; magere man van 44, trainingspak, Nike gympen, lang haar en een snor.
En vogelspotten doe je in het bos.
Laurens is betrapt achter de meisjesschool en die staat niet in het bos.
De enige overeenkomst tussen Laurens en een vogelspotter is de verrekijker.

Bij de politie kwam er een melding binnen, er staat een vreemde vent bij een meisjesschool met een verrekijker.
De politie gaat erheen en vindt daar Laurens, op een stoel met een verrekijker kijkt hij over de schutting, zijn ene hand in zijn broek.
De politie vraagt wat hij daar doet. 'Vogels kijken', zegt Laurens.
Beide agenten kijken om zich heen: 'Wij zien geen vogels, u wel?'
'Ja, ja, kijk maar', zegt Laurens. Hij wijst naar de lucht en kijkt door zijn verrekijker. 'Een roodborstje, heel zeldzaam deze tijd van het jaar'.
'U kijkt vast naar andere borstjes', zegt de agent.
'Ja, ja natuurlijk, ik ben een man en iedereen man kijkt graag naar de vrouwtjes, u toch ook?'
'Ja', zegt de agent, gaat u maar even met ons mee'.

Laurens gaat met de surveillancewagen mee naar het politiebureau en in het verhoorkamertje wordt hij verhoord. Laurens is 'zich van geen kwaad bewust'.
Laurens verklaart dat hij vogels spot. 'Heel interesant', zegt hij. 'Toen ik klein was had ik interesse in allerlei vogels maar we hadden geen geld voor een verrekijker'.
De agenten geloven hem niet.
Laurens blijft zeggen dat hij van vogels houdt.
De agenten vertellen dat de buren hem al vaker hadden gezien. Met in zijn ene had de verrekijker en de andere in zijn broek. En achter de schutting bevindt zich de gymzaal van een meisjesschool. Een school voor meisjes van 12-16 jaar.
En dat je vogelspotten niet over de schutting van een meisjesschool doet maar in het bos.
Laurens zegt dat hij van vogels houdt.

De agenten geven het op. Ze sluiten Laurens op en de volgende dag moet hij naar de rechtzaal voor verhoor.
De rechter heeft zijn dossier gelezen; Laurens, 44 jaar, drugsverleden en beroep: lanterfanter. 12 Ambachten en 13 ongelukken.
Laurens heeft er in die 44 jaar een puinhoop van gemaakt.
'U heeft een bijzonder leven', zegt de rechter.
'Ja', glimlacht Laurens, om zich heen kijkend.
'U vindt uw leven wel geslaagd?' 'U lacht zo om u heen', vraagt de rechter.
'Ja hoor', zegt Laurens. En lacht en kijkt weer om zich heen.
Niemand lacht.
'Tja', zegt de rechter, 'u ziet hier vandaag niet voor niets', 'kunt u mij eens vertellen waarom u daar stond, met uw verrelijker achter de schutting van een meisjesschool'.
'Ik spot vogels', zegt Laurens.
'U spot vogels', zegt de rechter.
Laurens lacht en kijkt weer om zich heen.
Nog steeds niemand lacht.
'Meneer Laurens, ik geloof niet dat u dat aan het doen was'. 'Een vogelspotter bevindt zich in het bos en niet op een stoel achter de schutting van een meisjesschool'.
Laurens doet zijn armen omhoog en zegt iets van 'tja'. Hij lacht en kijkt weer om zich heen.
Nog steeds niemand lacht en Laurens kijkt weer naar de rechter.

De rechter verklaart hem schuldig, Laurens mag 3 maanden naar de gevangenis.
Een cel voor hem alleen met een raampje naar buiten, midden in het bos.
Hij mag zijn verrelijker meenemen.