Lynchpartij

Ze waren hem helemaal zat: hun baas. Hij moest en zou dood.
Carla en Clara werken al vier jaar voor hem. In het begin ging het goed maar opeens draaide hij door. Hij zwaaide met de scepter en was genadeloos. Hij uitte dreigementen en chanteerde zijn werknemers.
Dat is nu al zo'n jaar of twee. Beide hadden al eens een klacht ingediend maar volgens de regels moeten de klachten bij hem afgehandeld worden en zodoende verscheurde hij ze onder het mom van: onterechte klacht.
Dus pikten Carla en Clara het niet meer.

In de pauze's bedachten ze dat daar een einde aan moest komen. Na een aantal pauze's en een aantal dagen en vele bakken koffie kwamen ze tot een conclusie: hij moet gelynched worden.
Alleen rees nog de vraag: hoe?

In de pauze's zonderden ze zich af van de andere werknemers, want immers, niemand mocht het weten. Het moet niet de bedoeling zijn dat ze gepakt worden, dan was alles voor niets.

Maandags om 12 uur zitten Carla en Clara in de pauze aan een bak tomatensoep, Clara roert er met haar lepel in en zegt: 'bloed, bloed, dit is zijn bloed'. Carla ligt helemaal in een deuk. Ze doet mee: 'bloed, dood, dood moet je'.
'We gooien 'm voor de trein', zegt Clara. 'Ja, ja', zegt Carla, 'vind jij maar eens een leeg perron en zie jij hem al met de trein gaan?' 'Nee die krijg je daar niet naartoe, we moeten iets anders verzinnen'.
'We sabborteren de remkabels van zijn auto', zegt Clara. 'Nee gaat niet lukken, dat onderzoeken ze en, zie jij jezelf al onder een auto liggen?', zegt Carla.
De pauze is voorbij en ze gaan weer aan het werk.

Dinsdags hebben ze weer pauze en ze gaan weer aan hun eigen tafeltje zitten.
Clara had de nacht niet goed geslapen, ze zat vol ideetjes om hun baas van kant te maken.
'Knikkers op de trap en aan het eind punaises, dat ie er met zijn gezicht invalt', zegt Clara. 'Ja Claar, hallo, daar gaat ie niet dood aan', zegt Carla. 'Ja maar hij krijgt er wel een rot kop van', zegt Clara. En ze liggen compleet in een deuk.
'We sturen hem op vakantie naar de sneeuw en dan komt er een lawine die hij niet overleefd', zegt Clara. 'Ja en regel jij dan dat de lawine precies komt als hij er op zijn skies staat?'.
"Hm shit, nee gaat ook niet', zegt Clara.
En ze nemen nog een kop koffie. De pauze is weer voorbij.

Woensdag om 12 uur zitten Carla en Clara weer in de kantine. 'Als we 'm eens met een knuppel slaan en in de vuilnisbak stoppen? Dan komt de vuilnisman en die neemt hem mee, dan wordt hij vermorzeld in de vuilniswagen en voilá, weg is hij', zegt Clara.
Clara en Carla komen niet meer bij van het lachen.
'Nee doe maar niet, teveel buren die ons zullen zien', zegt Carla.
'Ik hoorde iets over gifgas', zegt Clara. 'Dan spuiten we het 's avonds in zijn auto en als hij 's ochtends in de auto stapt merkt hij niets en sterft een langzame dood'.
'Ok en waar haal jij dat gas? In de buurtsuper?' 'Uhh, slecht idee zeker, hè Car?'
'Damn, kunnen we hem niet gewoon stenigen?' Clara pakt haar koffiekopje en houdt het in de lucht: 'zo boven op zijn bakkus, dat ie niks meer zegt'. Carla en Clara gieren het uit van het lachen.
De pauze is voorbij en de dames gaan weer aan het werk.

Donderdag.
Clara en Carla zitten weer aan de lunch in de kantine. Een daadwerkelijke oplossing hadden ze nog niet. 'Maar die komt wel'. Had Carla gezegd. 'De tijd komt'.
'Mijn buurman heeft een sjovel en doet in zand', zegt Clara. 'Als die nu eens een berg zand overhem heen gooit, een beetje per ongeluk, dan stikt hij'. 'Nee, dan zit je buurman straks in de gevangenis, vind je dat leuk?' 'Hij slaat zijn vrouw, dan hebben we wel twee vliegen in één klap', zegt Clara. En ze liggen in een deuk.
'We sturen hem op een cursus boksen, één rechtse en hij is gevloerd', zegt Clara. Ze begint de giechelen en maakt een vuist en zet het tegen de wang van Carla. 'En dan sturen we er van die grote bodybuilders op af en die slaan hem tot appelmoes', zegt Carla. Ze liggen nog meer in een deuk en houden het niet meer. Ze rennen naar het toilet en giechelen nog steeds.

Vrijdag ochtend fietsen Carla en Clara naar hun werk, het heeft gesneeuwd en het is glad, Voor hen rijdt een auto veel te hard, ze zien hem nog slippen, de auto spint en komt tegen een boom. Ze horen een keiharde boem. Carla en Clara fietsen er naartoe. Van de bestuurder is niet veel over, zijn hoofd is door de voorruit gegaan en overal in de auto liggen stukjes huid.
De politie en ambulance komen er aan, Carla en Clara moeten opzij. Van een afstand kijken ze nog even. 'Die doet het niet meer', zegt Clara. 'Nee, zegt Carla, maar goed ook, heel je leven zou naar de klote zijn'.
Carla en Clara stappen weer op de fiets en vervolgen hun weg naar het werk.
Om 12 uur hebben ze pauze en in de kantine hangt een mededeling: 'vandaag is door een ongeval onze baas ter plekke overleden'.

Clara en Carla kijken elkaar verschrikt aan en beginnen keihard te lachen.